Pasen is hét hoogfeest van het christendom.  Jezus van Nazareth is niet in de dood gebleven. Hij is opgewekt ten leven. Alleluia. Zo vieren we Pasen. Als overwinning op de dood.

Is dat niet vreemd terwijl we zien dat de dood alomtegenwoordig is! Hoe kun je dan Pasen vieren als feest van verrijzenis?. Hoe kan je zoiets zeggen wanneer je  kijkt naar de wereld waarin we leven. Niet enkel Oekraïne en Gaza maar ook nog de vele ongekende plaatsen waar brutaal geweld en verkrachtingen mensen kapot maken. Het zijn er te veel om op te noemen. Zou een klaagzang hier niet méér op zijn plaats zijn! Zoiets als “nobody knows the trouble I’ve seen”. De klaagzang van de slaven die het leven de moeite niet meer waard vinden. Nobody knows my sorrow. Het verdriet is te groot, het is onpeilbaar. Alleen een treurlied om zoveel verloren geliefden in oorlogen en natuurrampen is hier op zijn plaats. We vinden het afschuwelijk wat er gebeurt, en wij staan machteloos.

Wij vieren de opstanding van Jezus uit de dood. De dood heeft niet het laatste woord. Hoe kan dat geloofwaardig zijn? We weten toch dat Jezus machteloos stond tegenover de joodse overheden van zijn dagen. Hij moést onderuit gehaald worden. Zoals hij te keer gaat! Hij betekent niet alleen het einde van het comfortabel leventje van de hooggeplaatste heren. Hij betekent gewoon het einde van het joodse leven uit die dagen tout court. Zijn executie is er het logisch gevolg van. Hij sterft op een kruis. Van mensen verlaten. Maar ook door God die hij zijn vader noemde! Zo blijkt uit zijn schreeuw op het kruis: Mijn God waarom hebt gij mij verlaten? Er is geen hemelse tussenkomst, geen stem die door de wolken breekt, geen licht dat hem troost. Enkel doodse stilte.

En toch is er ook dat ander woord van Jezus dat klinkt aan het kruis “Het is volbracht”. Woorden die Jezus voor zich uit mompelt, nauwelijks hoorbaar. Wat is dan volbracht? Zijn leven, getekend door zorg voor ieder mens, de overspelige vrouw die vergeven wordt, de tempel die hij een rovershol noemt, de Schriftgeleerden witgekalkte graven. Hij haalt de samenleving onderuit. Ook al wordt hij gekruisigd: het is volbracht! Dat blijft. Voor alle tijden en ook voor ons vandaag.

De boodschap van Jezus is niet van deze wereld. Deze wereld draait op geld, groei, geweld. En dat gaat maar door. Het kost ontelbaar veel mensenlevens. Noboy knows. Nog nooit is oorlog zo voelbaar nabij geweest.

En toch kunnen we op Pasen niet alleen sombere taal verdragen. Er is ook het licht van Pasen. Heel bescheiden, maar ieder jaar opnieuw. Ieder jaar weer ontsteken we dat licht. Hoe klein het ook is, het gaat niet meer verloren.

Pasen, feest van de verrijzenis. Zullen ook wij uit de dood opstaan? Ik weet alleen dat er vele vormen van dood zijn die ons leven bedreigen. Dood door overvloed, door verveling, door haat en genadeloos eigenbelang. Uit die dood is verrijzenis mogelijk. Zo blijkt uit het geloof van mensen die geloven dat de geschiedenis ergens naar toe gaat. Dat er een gerichtheid in zit. Er is meer dan het verloop van dingen die nu eenmaal gebeuren. Alsof het allemaal geen belang zou hebben. Alsof het leven niets anders zou zijn dan schaduw die met een zucht voorbij is.

Ondanks alles zetten we ons in voor een beter en rechtvaardiger leven voor zoveel mogelijk mensen. We roepen elkaar op om hieraan mee te doen. Om op te staan uit cynisme en lethargie. We doen dat niet om onszelf en elkaar te sussen. Maar omdat we geloven dat miserie en oorlog en onverdraagzaamheid onze inzet kan kan breken. Of het morgen beter wordt schijnt niet meteen het geval te zijn. Of gaat het toch ergens naar toe? Ik heb niet de indruk dat er een sluitend antwoord is.

Het leven is een ondoorgrondelijke mengeling van leven en dood, goed en kwaad, liefde en leed, vreugde en verdriet. Dat belet niet dat we uitzien naar de volheid van leven. De paaskaars is maar een kleine vlam. Zo is ook ons geloof in de verrijzenis. Een licht dat niet te doven is. Hoe bescheiden ook, het blijft branden, onweerstaanbaar. Ook door onze donkerste dagen. Het vraagt vertrouwen en overgave, en dat wens ik ons allen van harte toe: Alleluia.