De vastentijd wordt vaak voorgesteld als een eenvoudige tijd van herbronning, van teruggaan naar de basis... Een beetje zoals een dieetperiode, van het afslanken van het ego! Een kleine kuur —en een tijd van afzondering— om verleidingen te vermijden en met Pasen herboren te worden! Dit is niet helemaal fout, maar het is veel te simpel. Het heeft zelfs iets potentieel pretentieus alsof de genade van Pasen “verdiend” zou moeten worden!

Er zijn misschien een paar James Bond fans onder u. Fans — zoals ik — die het niet erg vinden om een James Bond-film voor de vijfde keer te bekijken ! In Skyfall, een van de laatste films in de reeks, vraagt de bandiet aan James Bond wat zijn hobby is. En Bond antwoordt zonder aarzelen : Verrijzenis! “What’ your hobby, James? “Resurrection”!

De Bijbel stelt, als een vooruitziende moeder, een fundamentele vraag aan de mens. Van het begin tot het einde, van Genesis tot Openbaring: “Hebt gij goed gegeten?” Om het anders te zeggen: “Wat is je eetlust?”, “Heb je honger naar het leven?”, “Heb je dorst naar echte relaties?” Bovendien spreekt dit evangelie niet alleen over voedsel, maar ook over hongersnood, over feestvieren, over het verlangen om de buik te vullen... Voedsel is in de bijbel —zoals we weten— alomtegenwoordig.

Homélie pour la profession solennelle du frère Anton Milh

Als hij thuiskomt na een dag werken of een tijd van vriendschap, rust onze broeder Anton graag uit op een kussen.  In het midden van een storm, slaapt Christus ook op een kussen.  Dat is een verrassend detail.  Wat als Jezus ons gewoon wilde leren hoe we moeten slapen?  Een verrassende hypothese op het eerste gezicht, maar niet zonder betekenis.   Inderdaad, om vredig in slaap te kunnen vallen, moeten wij vertrouwen hebben: vertrouwen in het leven dat wij over een paar uur weer wakker zullen worden, vertrouwen om een wereld van loslaten binnen te gaan waarin wij niets meer beheersen.  Zoals velen van ons ongetwijfeld al hebben ondervonden, is het niet altijd gemakkelijk om de slaap te vinden wanneer we worden overweldigd door angsten, wanneer we bang zijn, wanneer zorgen ons overspoelen.  In feite is het niet mogelijk voor ons om de slaap te vinden wanneer onze geest onrustig is.  Juist daarom komt Christus ons leren slapen, dat wil zeggen in het diepst van onze ziel begrijpen dat wij niets te vrezen hebben, dat het niet nodig is ons te laten overvallen door alle tegengestelde krachten die zich in ons roeren.

Af en toe ontmoet ik koppels die tegen mij zeggen: “Ik hoop dat u niet beledigd bent, Pater, maar wij hebben gekozen onze kinderen niet te dopen. We willen dat ze later vrij zijn om dit voor zichzelf te beslissen”. Op zo'n uitspraak ben ik altijd verbaasd... En vaak antwoord ik met een lichte glimlach: “Ik ben blij dat u zo'n beslissing voor uw kind hebt genomen… maar… Hebben jullie hen de vrijheid gegeven om ter wereld te komen?  Ik neem ook aan dat jullie niet met hen spreken, zodat zij later hun taal kunnen kiezen.” En mijn laatste vraag, die ik op een licht sadistische manier stel, is altijd dezelfde: “Hoe gaan jullie hen kennis laten maken met het geloof, zodat ze er echt voor kunnen kiezen?” Deze vragen creëren meestal een kleine stilte in het gesprek! Kiezen om niet te kiezen… is eigenlijk niet kiezen!

Toen ik nog aan de universiteit theologie studeerde, vroeg ik eens aan mijn grootmoeder wat zij het mooiste christelijke feest vond. Haar antwoord luidde: “Kerstmis”. Als we hadden deelgenomen aan een quiz, dan hadden we op dat moment de hoofdprijs aan ons zien voorbijgaan. De theologische streber in mij wist natuurlijk dat Pasen, Christus’ Verrijzenis, het juiste antwoord was. Maar toen vertelde mijn bomma waarom ze voor Kerstmis koos, en elk jaar wanneer Kerst nadert moet ik denken aan wat ze mij toen zei. Ze zei: “Kerstmis is het mooiste feest, want dan vieren we een geboorte”. Het is het antwoord van een moeder, grootmoeder, en intussen overgrootmoeder. Het antwoord van iemand die zelf in haar buik het wonder heeft voelen groeien, iemand die weet wat het is om te leven in verwachting en in verlangen.

U heeft niet veel verbeeldingsvermogen nodig om u de scène in het Evangelie van vandaag te kunnen voorstellen. De leerlingen zitten in een halve cirkel om Jezus heen. Jezus vertelt hen over de gewelddadige dood en de verrijzenis van de Mensenzoon. We kunnen ons indenken dat de leerlingen knikken om aan te geven dat ze het begrepen hebben, maar… ze knikken met nét iets teveel overtuiging, zodat duidelijk wordt dat ze er eigenlijk geen jota van begrepen hebben. Het doet me denken aan mezelf in de middelbare school tijdens de les fysica. Hoe meer non-verbale signalen ik gaf om de leraar te doen geloven dat ik het begrepen had, hoe duidelijker het voor hem werd dat ik er eigenlijk niks van begrepen had. Net zoals mijn leraar fysica zal Jezus eens diep gezucht hebben en zijn hersenen gepijnigd om een andere, minder directe manier te vinden om aan zijn leerlingen de kern van zijn boodschap mee te geven.

Rond de jaren 1987 werkte ik in Congo in onze missiepost Watsa in het Noord Noord Oosten van Congo. Ik ging regelmatig het oerwoud in om verschillende dorpen te bezoeken en er apostolaat te verrichten.

Jezus heeft compassie met zijn leerlingen. Blijkbaar heeft hun optreden niet zoveel succes gehad. Jezus neemt hen even mee naar een rustige plek. Maar daar staat reeds een menigte te dringen. Ze komen van overal. En ze zijn als  schapen zonder herder. Jezus heeft medelijden met hen. Hij is er niet goed van dat mensen zo aan hun lot worden overgelaten. 

Oud-president Eisenhower van de Verenigde Staten bedacht een hulpmiddel voor zijn overvol agenda. Jullie kennen wellicht dit hulpmiddel voor tijdbeheer. Het heet de “Eisenhower matrix”. Eisenhower zou dus geestelijk vader zijn van dit model ! Het is een middel om prioriteiten te rangschikken, waarmee u de uit te voeren taken kunt rangschikken volgens twee parameters: op dringendheid en op belangrijkheid.  Je maakt een tabel met vier kolommen, voor vier categorieën van prioriteiten:

In mijn jonge jaren was ik lid van de zeescouts. Wij gingen vaak op stap. We werden uitgezonden om opdrachten te vervullen. De ene opdracht al wat moeilijker dan de andere,maar als scout ga je ervoor. Niets is té moeilijk! Iedere scout wil zijn opdracht helemaal ten uitvoer brengen. Het evangelie- verhaal van vandaag deed mij echt terugdenken aan mijn scouts periode. Op een tocht met de boot op het kanaal waren we tijdens de avonduren een plaats aan het zoeken om onze boot aan te leggen. Plots zagen we iets verderop een garage die een beetje open was. Het was al laat 23u.

Beste zusters en broeders,

Enkele weken geleden vroeg pater Didier of ik op deze 14^de zondag door het jaar wilde preken. Mijn enthousiast ‘ja’ bekoelde enigszins toen ik het Evangelie las: “niemand is profeet in zijn eigen vaderstad.” Niet dat ik me als profeet zou durven beschouwen, en nog minder als sinjoor, maar jullie zullen begrijpen dat deze woorden me toch profetisch in de oren klonken bij terugkomst na een halfjaar in het buitenland. Ik sta hier dus met klamme handjes, en kan alleen maar hopen dat jullie een welwillender publiek zijn dan de Nazareeërs tweeduizend jaar geleden.