Toen ik nog aan de universiteit theologie studeerde, vroeg ik eens aan mijn grootmoeder wat zij het mooiste christelijke feest vond. Haar antwoord luidde: “Kerstmis”. Als we hadden deelgenomen aan een quiz, dan hadden we op dat moment de hoofdprijs aan ons zien voorbijgaan. De theologische streber in mij wist natuurlijk dat Pasen, Christus’ Verrijzenis, het juiste antwoord was. Maar toen vertelde mijn bomma waarom ze voor Kerstmis koos, en elk jaar wanneer Kerst nadert moet ik denken aan wat ze mij toen zei. Ze zei: “Kerstmis is het mooiste feest, want dan vieren we een geboorte”. Het is het antwoord van een moeder, grootmoeder, en intussen overgrootmoeder. Het antwoord van iemand die zelf in haar buik het wonder heeft voelen groeien, iemand die weet wat het is om te leven in verwachting en in verlangen.
Ook wij zijn samen in verwachting geweest, zij het geen negen maanden, maar wel vier weken. De hele Adventsperiode hebben we uitgekeken naar een lichtpunt, een ster, in die ene mysterieuze nacht. Wij waren als de torenwachters uit de eerste lezing. Vier weken lang hebben we de horizon afgetuurd. We hadden het gevoel dat midden in onze puzzel een stuk ontbrak. Midden in ons gaapte een bodemloze kloof, als teken van het gemis van God zelf, de Oneindige. Toen opeens zagen we het, “oog in oog, de terugkeer van de Heer naar Sion”. Toen opeens hoorden we het, het Woord door God gesproken. God, Schepper voor de tijd, is onze Redder geworden in de tijd. In de tijd, dat is tweeduizend jaar geleden in Bethlehem; in de tijd, dat is nu. Dit “nu” wordt treffend tot uiting gebracht in de Hebreeënbrief: “nadat God eertijds vele malen en op velerlei wijzen tot onze vaderen gesproken had door de profeten, heeft Hij nu, op het einde der tijden, tot ons gesproken door de Zoon”.
God heeft ons verlangen aangevoeld, of om het in Bijbelse bewoordingen uit te drukken, Hij was tot in de “baarmoeder van zijn barmhartigheid” door ons verlangen geraakt. God kent ons verlangen, omdat het voortkomt uit zijn verlangen naar ons. Ja, God verlangt naar ons, méér nog dan wij naar Hem. Advent betekent in de eerste plaats God die op ons toekomt, nog voor wij de tocht naar Hem aanvatten. “Nu”, op Kerst, is hij aangekomen. Net zoals tweeduizend jaar geleden zullen vele herbergen voor Hem gesloten blijven. Maar “aan diegenen die Hem toch opnamen, heeft Hij het vermogen gegeven om kinderen te worden van God”. De mens die als een kind naar God verlangt, begrijpt hoe God als een kind naar de mens verlangt. Het is Gods verlangen-naar-de-mens dat is mens geworden. Gods verlangen naar ons, roept ons verlangen op naar Hem. Gods geboorte onder ons roept onze geboorte op in Hem. Het kindje Jezus strekt zijn armpjes uit naar ons, en verlangt niets dan dat wij onze armen zouden uitstrekken naar Hem. Gods Zoon verlangt dat wij allen kinderen van zijn Vader zouden worden.
“Heden is ons een zoon geboren”. Heden is ons verlangen vervuld. De bodemloze kloof in ons is opgehoogd tot een berg, de berg Sion, waar de Heer kan thuiskomen. Het ontbrekende puzzelstuk is gelegd. Wat ons geschonken wordt, overtreft onze stoutste verwachtingen. De woestijn wordt oase, schaarste wordt overvloed: “van zijn volheid hebben wij allen ontvangen, genade op genade”. Laat dat in ons een diepe vreugde, een feestvreugde oproepen. Jesaja’s torenwachters jubelen. De Psalmen spreken van gezang met citer en psalterspel. Voor vandaag vertaald, wil ik u op het hart drukken: trek straks uw allerbeste fles open, laat heerlijke geuren opstijgen uit de keuken, geniet van elkaars gezelschap. Want nieuw leven onthalen, dat doe je met samen met vrienden en familie. En afsluiten doe ik met een grootmoederlijke wijsheid: Kerstmis is het mooiste feest, want dan vieren we een geboorte. Namens de Antwerpse dominicanengemeenschap wens ik u allen een zalig kerstfeest.
