Marcus 5, 21-43                    

Misschien kennen jullie deze uitdrukking van de dichter Vergilius: Tempus fugit irreparabile. Zelfs als jullie uw lessen Latijn hebben vergeten —of zelfs als jullie die nooit hebben gehad— is de betekenis van deze zin eenvoudig, vooral voor de Italianen in deze kerk : De tijd is aan het verglijden. Onherstelbaar. De tijd raakt op... De tijd vliegt. Elke minuut die voorbij gaat neemt iets weg van ons leven. Elke seconde brengt ons dichter bij onze dood, onze enige zekerheid hier op aarde. Deze dood waarvan we niets zeker weten...

Er zijn weddenschappen en spelletjes die me altijd aan het lachen hebben gemaakt. Onder deze, is er het "verborgen woord". De bedoeling is om discreet in een gesprek  —of een preek— een opgelegd woord te gebruiken, dat alleen bekend is bij bepaalde mensen! Ik weet niet of je dit ooit gespeeld hebt. Wanneer het woord wordt uitgesproken —en het is niet al te goed geplaatst— hebben de toehoorders vaak het gevoel dat het als een verrassing komt... en men vraagt zich af wat het werkelijk aan de discussie toevoegt.

Marcus toont ons vandaag geen schoon kiekje van een gelukkige familie.  In zijn verhaal klinkt een ondertoon van pijn en diep onbegrip mee. De verstandhouding met de familie van Jezus is helemaal zoek. De familie van Jezus was ook geschrokken van Jezus’ woorden en daden. Zij waren van mening dat Jezus zijn verstand had verloren. Zij konden het eenvoudigweg nog niet begrijpen. De reactie van de familie van Jezus moet je wel scherp onderscheiden van die van de Schriftgeleerden uit Jeruzalem.

“De deuren van de verblijfplaats van de leerlingen waren gesloten uit angst.’’

Het zijn niet alleen kleine kinderen die zich opsluiten in hun kamer. Ook de apostelen deden de deur op slot en sloten zichzelf op, alsof ze niemand wilden zien. We weten dat er noodzakelijke lockdowns zijn… maar er zijn ook al die momenten dat we ons in onszelf opsluiten. Niet louter als vlucht, maar om de realiteit niet onder ogen te zien, bij gebrek aan moed of kracht...

De Geest van Pinksteren komt alle sloten openbreken,
die we hebben aangebracht om onszelf te beschermen.
Door de uitstorting van de Geest slaat God een bres,
Hij biedt zichzelf aan, als een tong van vuur.
God heeft geen tussenpersoon meer nodig,
omdat zijn adem nu in ieder van ons woont!
God verheldert door zijn Geest ons diepste zijn,
zelfs onze schaduwzones en vergrendelde plekken.
Want de Geest is juist deze ademhaling,
deze wijsheid die ons diepste wezen inspireert,
zodat onze woorden niet leeg zijn !

« Quod omnes tangit ab omnibus  tractari et approbari debet ».

Dit is een beroemde zin onder advocaten en juristen! Laat het me u niet te moeilijk maken... en deze filosofische uitspraak vertalen! “Wat iedereen aangaat, moet door iedereen worden besproken en goedgekeurd”. Het is duidelijk dat dit een ideaal is dat zelden wordt bereikt ! Toch heeft deze uitspraak een belangrijke rol gespeeld in de evolutie van de democratie doorheen de geschiedenis...

Lieve mensen,

Bij het begin van mijn pastoor zijn te Genk in het jaar 2001 ging samen met de scouts groep van onze parochie op kamp in Italië. 
Op een dag had de leiding beslist een klein bergje te beklimmen op de plaats waar onze kampplaats was. Het was heel steil en iedereen mocht mee naar boven gaan. Jonge scouts gingen niet mee naar boven. Ik was de oudste van de groep en ik ben ook naar boven gegaan. Heel langzaam maar geleidelijk aan kwam ik dichterbij de top. Het laatste stukje was het steilste en het moeilijkste maar dankzij de hulp van de leiding die al boven was, kon ik ook de top bereiken.

Iemand vertelde me dat hij elke dag als een klein wonder ziet... Een mirakel.

Al te vaak vergeten we dat het leven geen recht is. Het is een geschenk. Een mirakel van elk moment. Het leven is voor een mens nooit vanzelfsprekend. Het is een gave van God. En wat meer is —ook al leven we— onze maatschappij vraagt vreemd genoeg meer... Meer leven! Dit is een van de "bevelen" van onze maatschappij van overconsumptie die we om ons heen horen: het leven intensiveren, van het leven genieten, meer leven, het huidige moment vollediger beleven... Helaas, de uitnodiging om het leven te intensiveren is vaak een uitnodiging om gewoon plezier te hebben, te ontspannen...

Vorige week hoorden we dat de apostelen zich hadden opgesloten. Hun sterke man Jezus had hen verlaten. Hoe moet het nu verder. Ze praten met elkaar over vroeger en hoe goed het toen was. Veel van wat ze konden herinneren, maakte hen blij, maakte hen zachter. Afscheid nemen van een goede vriend of van naaste familielid, we kennen het allemaal. Allerlei verhalen flitsen door je heen. Ja wat was dat fijn toen we samen op reis waren. Heerlijke momenten ook om samen aan tafel te zitten en te vertellen over vroeger en zoveel herinneringen ophalen. Het is van alle tijden.

De Handelingen vertellen over de eerste christenen. Met hart en ziel delen ze alles met elkaar.  Ik ben het toch niet zeker of het in de eerste christelijke gemeenschappen alles rozengeur en maneschijn was en dat niet altijd alles met anderen werd gedeeld. Lucas wil duidelijk maken dat christen zijn, ook eisen stelt. Christen zijn vraagt, inzet, samenhorigheid, zorg, is anders gaan leven, dus niet alleen voor zichzelf, maar met zorg voor je medemensen. Christen zijn is breken en delen. De apostelen hadden zich opgesloten. Ja, ze hadden Jezus in de steek gelaten.

Toen Jezus en zijn leerlingen Jeruzalem naderden en de Olijfberg bestegen in de richting van Betfage, zond Jezus twee van hen vooruit met de opdracht: 'Gaat naar het dorp, daar vóór u, en het eerste dan ge zult vinden is een vastgebonden ezelin met een veulen. Maakt die los en brengt ze bij Mij.

Didier Croonenberghs
Zondag 15 november

Wat had je over je willen zeggen... bij je grafrede?

Dit is de nogal radicale vraag die ik vaak stel aan mensen die ik begeleid, ongeacht hun leeftijd! Wat willen we achterlaten als de dood —als een dief— komt? Het gaat er niet om dat we ons nu schuldig voelen of spijt hebben van alle keren dat we beter hadden kunnen liefhebben... maar om onszelf af te vragen: "Wat doen we nu om onze geliefden met woorden van vreugde over ons te laten spreken?" Is het nodig om nu al verdiensten te verzamelen? Moeten we nu geweldige dingen doen? De boodschap van de gelijkenis is verrassend en in werkelijkheid binnen ieders bereik. De dienaar die in de vreugde van zijn Meester treedt, is gewoonweg "trouw geweest aan een paar dingen"!

Iemand in de avond van zijn leven zei ooit tegen me: "Ik denk dat ik mijn leven heb gemist". Deze persoon herkende geen bepaald talent voor zichzelf... maar hij was toch het voorbeeld van de dienaar, nederig en trouw in kleine dingen! Ook al zijn sommige mensen soms hard voor zichzelf en denken ze dat hun leven een mislukking is, het Evangelie herinnert ons eraan dat er in ieder van ons, op elke leeftijd, delen van onze persoonlijkheid zijn die nog steeds kunnen rijpen, groeien, verbeteren met de tijd...

Dries Ghesquiere
Zondag 18 oktober
Sint Paulus - Antwerpen

Lieve mensen,

Toen ik het evangelie las van deze zondag, dacht ik bij mezelf. Hoe kan ik met dit evangelie iets over Missiezondag zeggen. Jezus is een man waar je rekening mee moet houden. Hij staat wel tussen 2 politieke vuren. De farizeeërs zijn tegen de belasting die de Romeinse overheersers heffen en de algemene bevolking is het met hen eens.