Er zijn weddenschappen en spelletjes die me altijd aan het lachen hebben gemaakt. Onder deze, is er het "verborgen woord". De bedoeling is om discreet in een gesprek  —of een preek— een opgelegd woord te gebruiken, dat alleen bekend is bij bepaalde mensen! Ik weet niet of je dit ooit gespeeld hebt. Wanneer het woord wordt uitgesproken —en het is niet al te goed geplaatst— hebben de toehoorders vaak het gevoel dat het als een verrassing komt... en men vraagt zich af wat het werkelijk aan de discussie toevoegt.

Toen ik het evangelie van vandaag las, leek het mij alsof onze evangelist Marcus het spel van het "verborgen woord" had gespeeld. Inderdaad, het was alsof hij het woord "kussen" discreet in zijn evangelie had laten binnenglippen. Een woord, vind ik, dat een beetje onverwacht komt! De andere evangelisten die dit verhaal van de storm vertellen, gebruiken dit woord niet. Laten wij echter niet achterdochtig zijn bij het spelen van het "verborgen woord", maar laten wij werkelijk belang hechten aan dit woord!

Zit er niet achter dt woord een realiteit die Marcus wil benadrukken? Het is een metafoor voor God. Één die we maar al te vaak vergeten. Onze God slaapt en rust. Niet uit nalatigheid, niet uit afwezigheid. Maar om ons de boot van ons leven zelf te laten besturen. Hij is niet onophoudelijk aanwezig in ons leven. Als nieuw gekomen schepselen is het alsof we op de 7e dag van de schepping zijn ! En God is aan het rusten! Hij besloot te slapen... en nam zijn kussen!

Hij staat niet aan het roer van ons schip. Hij is niet de baas over de gebeurtenissen die ons overkomen. Hij is niet de oorzaak van onze stormen... maar hij is daarom niet ongeïnteresseerd. Hij vergezelt ons, discreet!

Dietrich Bonhoeffer, een Duitse theoloog die in 1945 in het concentratiekamp Flossenbürg stierf, heeft een prachtige uitdrukking om deze God te beschrijven die niet ingrijpt in ons leven, maar die toch voortdurend bij ons aanwezig is. Hij schrijft dit: "We leven in een wereld alsof er geen God is. En dat is precies wat wij voor God moeten erkennen! God leert ons dat wij moeten leven als mensen die weten hoe te leven zonder Hem. " 

Het leven is als een boot waarin God niet altijd de baas speelt! Hij is bij ons, maar hij grijpt niet in in de loop der gebeurtenissen. Bovendien kan het in de boten van ons leven ook gebeuren dat wij God ten onrechte beschuldigen. En net als de discipelen, kunnen we soms God de schuld geven. “Meester, raakt het U niet dat wij vergaan?” Het is waar dat we in gebed kunnen zeggen: “Waarom doe je me dit aan?” “Waarom ik?” “Waarom nu?” Aan de ander de schuld geven is zelf bang zijn. En bang zijn is een gebrek aan geloof !

Laten we niet vergeten dat een situatie soms geen verklaring kan hebben... Inderdaad, onze God is geen God die het onverklaarbare invult. Een God die alles zou verklaren wat er met ons gebeurt. Onze God is een schepper: hij schept elke dag de ruimte van vrijheid die mensen in staat stelt te groeien en zichzelf te worden. Leven wij niet in een wereld waar God slaapt, juist opdat wij hem wakker zouden kunnen maken en hem kunnen doen bestaan ?

Dit evangelie nodigt ons ertoe uit te herontdekken  dat de oversteek van het meer van ons leven misschien eenvoudig onze levensloop is. En die bestaat uit kalmte, uit stormen, uit onvoorziene gebeurtenissen waarvoor we geen oorzaken of redenen moeten zoeken... 

De stormen van onze wereld zijn geen argument tegen God, alsof God op elk moment in onze wereld zou ingrijpen. Integendeel, wanneer er een storm opsteekt in ons leven, wanneer de overtocht moeilijk is, kan de storm niet het laatste woord hebben tegen God. Het kwaad is geen argument tegen God... maar God is een discrete aanwezigheid om ons te helpen onze stormen te kalmeren. Amen.