De Handelingen vertellen over de eerste christenen. Met hart en ziel delen ze alles met elkaar.  Ik ben het toch niet zeker of het in de eerste christelijke gemeenschappen alles rozengeur en maneschijn was en dat niet altijd alles met anderen werd gedeeld. Lucas wil duidelijk maken dat christen zijn, ook eisen stelt. Christen zijn vraagt, inzet, samenhorigheid, zorg, is anders gaan leven, dus niet alleen voor zichzelf, maar met zorg voor je medemensen. Christen zijn is breken en delen. De apostelen hadden zich opgesloten. Ja, ze hadden Jezus in de steek gelaten.

De apostelen zijn volgelingen van Jezus, OK.  Jezus zien ze als een speciale man. Maar ze denken aan een aards koninkrijk. Mis! Jezus voorspelt een hemels koninkrijk waar vriendschappen werden gesloten, waar gebeden word, waar mensen niet worden uitgestoten. Zieken, ouderen, vluchtelingen, mensen die in het gevang zitten zoveel mogelijk bijstaan, en zoveel meer. Niet verwonderlijk dat ze Jezus niet herkennen wanneer Hij plots in hun midden staat. Precies omdat ze Hem niet herkennen, laat hij zijn wonden zien en wenst  Hij hun vrede toe. Opdracht krijgen ze : Doe zoals Jezus. Hij blaast zijn Geest over hen uit, een Geest van geloof, van liefde, van vergeving en barmhartigheid, van vrede en vreugde. In het evangelie krijgen we een dubbel verhaal, een tweeluik. Een ontmoeting die tweemaal identiek verloopt. Eerste verhaal is Thomas er niet bij. En toch is hij ook deelgenoot van de elf in de vredesgroet, in de zending, en in de geestesgave. Thomas kent het belangrijk aspect van elkander liefhebben en elkander vergeven. De eerste keer is hij er niet bij. Vandaar noemen ze hem in de volksmond de ongelovige Thomas. De apostelen vertellen aan Thomas wat ze gehoord hebben, maar Thomas gelooft er niets van. Ik moet het eerst met mijn eigen ogen zien. Hier moet je toch een beetje de evangelist Johannes kennen. Hij is diegene die kruis en opstanding dicht bij elkaar plaatst. Als Jezus de eerste keer verschijnt aan zijn apostelen, zonder Thomas, toont Hij zijn handen en zijn zijde. Zijn kruiswonden zijn dat. Zo brengt Hij het kruis aanwezig. Jezus zegt het ons heel duidelijk : “Verrijzenis neemt het kruis nooit weg. Toen niet. Nu niet. Nooit.” Het kruis is de enige realiteit die Thomas kende en erkende. Jezus zegt tot hem: betast mijn wonden, je zult het zien, Ik ben het de Gekruisigde. Wees niet langer ongelovig maar gelovig. Nu komt de Paaservaring: Verrijzenis neemt het kruis niet weg maar verwijst naar nieuw leven. Liefde is sterker dan de dood. Leven dat uit liefde opstaat, overwint de dood.  Wat is hier de betekenis van: wees niet langer ongelovig. Geloof en ongeloof is een continue dynamiek die gevoed en gedragen moet worden door de ervaring van de verrijzenis en de Gekruisigde. Het is telkens opnieuw beginnen. Gelovig worden is de opgave van iedere verrijzeniservaring en met Thomas leren wij omwille van de Verrezene niet bij het kruis te blijven stilstaan. Gelovig worden is dus de ervaring van Pasen, van opstanding, van leven uitbouwen en tegelijk op grond van barmhartigheid een daadwerkelijke bekommernis voor alle lijden om ons heen. Thomas heeft dat erkend en  wanneer hij Jezus echt ontmoet, spreekt hij de sterkst  denkbare geloofsbelijdenis uit: hij roept ‘Mijn Heer en mijn God’.