Didier Croonenberghs
Zondag 15 november

Wat had je over je willen zeggen... bij je grafrede?

Dit is de nogal radicale vraag die ik vaak stel aan mensen die ik begeleid, ongeacht hun leeftijd! Wat willen we achterlaten als de dood —als een dief— komt? Het gaat er niet om dat we ons nu schuldig voelen of spijt hebben van alle keren dat we beter hadden kunnen liefhebben... maar om onszelf af te vragen: "Wat doen we nu om onze geliefden met woorden van vreugde over ons te laten spreken?" Is het nodig om nu al verdiensten te verzamelen? Moeten we nu geweldige dingen doen? De boodschap van de gelijkenis is verrassend en in werkelijkheid binnen ieders bereik. De dienaar die in de vreugde van zijn Meester treedt, is gewoonweg "trouw geweest aan een paar dingen"!

Iemand in de avond van zijn leven zei ooit tegen me: "Ik denk dat ik mijn leven heb gemist". Deze persoon herkende geen bepaald talent voor zichzelf... maar hij was toch het voorbeeld van de dienaar, nederig en trouw in kleine dingen! Ook al zijn sommige mensen soms hard voor zichzelf en denken ze dat hun leven een mislukking is, het Evangelie herinnert ons eraan dat er in ieder van ons, op elke leeftijd, delen van onze persoonlijkheid zijn die nog steeds kunnen rijpen, groeien, verbeteren met de tijd...

Zijn we in die zin niet tegelijkertijd de drie dienaren van de parabel ? Zijn we niet verward met angsten en momenten van vertrouwen; met lafheid, maar ook met moed, duisternis en licht? Zijn er geen delen van ons die in ons stilstaan, vermogens die we niet accepteren, uit verlegenheid, uit angst. Maar naast onze angsten zijn er ook lichtere delen in ons, waar we ontwikkelen wat we hebben ontvangen, al naar gelang onze mogelijkheden! In die zin is leven in wezen het risico nemen om zichzelf te zijn, de moed hebben om vooruit te gaan en trouw te zijn, zelfs in kleine dingen... Dit is wat vreugde brengt! Laten we niet eerst de capaciteiten zien die we niet hebben, maar laten we ons leven terugnemen, zonder angst voor teleurstelling of mislukking.

Laten we in deze dagelijkse strijd nederig erkennen dat we niet allemaal "gelijk" zijn. Onze talenten, onze vrijheid, onze gezondheid verschillen van persoon tot persoon. Maar als we niet gelijk zijn, kunnen we echt "gelijkwaardig" zijn in onze relatie tot het leven, in de manier waarop we datgene wat ons is toevertrouwd, vrucht laten dragen. Hoe kunnen we dit doen? Door trouw te zijn aan een paar dingen: een relatie of vriendschap onderhouden, een belofte nagekomen, een hand uitgestoken...

Als we ons leven zo leven,
dan worden vijf talenten echt vijf andere talenten:
vijf vingers van onze gesloten hand kunnen worden
vijf vingers, open om te geven.
Twee talenten worden nog eens twee talenten,
twee handen moe van het leven, zal worden
twee uitgestrekte handen, om te begroeten.

Buiten onze verschillen en ongelijkheden om kunnen we zulke vruchtbaarheid ontdekken en de vreugde van onze Heer binnentreden"! Amen.