Antoinette Van Mossevelde
Zondag 15 september
‘Aandacht, aandacht! Aan iedereen wordt gevraagd uit te kijken naar een 2 jarig jongetje met blauw zwembroekje, blonde krullen, luisterend naar de naam…. ‘ Jaarlijks hoor je dergelijke oproep aan het strand. Tijdens de zomermaanden aan de kust raken kinderen zoek, spelend of nieuwsgierig verkennend. Voor de ouders zijn het dan vaak heel angstige en beklemmende momenten alvorens het kind teruggevonden wordt. En gelukkig gebeurt dat zo goed als altijd. Maar soms duurt het meerdere uren. En die spanning en ook de uiteindelijke opluchting blijven je levenslang bij.
Verloren zijn, zoeken en vinden : dat is de rode draad die Lucas trekt doorheen de drie parabels van Jezus. Er is het verhaal gaat van de huismoeder die haar geld verliest en niet stopt met zoeken tot ze het gevonden heeft. Dat ge uw geld dat ge op een of andere manier verloren zijt, wilt terugvinden, en zoekt totdat het gevonden is, omdat ge anders geen rust hebt dat is zeer aannemelijk. Dat zouden we wellicht ook doen. Het verhaal over herder gaat echter een stap verder. Een herder laat 99 schapen achter in de wildernis om één schaap dat verloren gelopen is, terug te vinden. Is dat niet dik overdreven? Neemt hij hiermee geen onverantwoord risico? Wat kan er allemaal niet gebeuren met de schapen die hij achterlaat? Als je toch al 99 schapen hebt is, het dan redelijk om risico’s te nemen voor één dat zoek is? En het derde verhaal dat we in de vastentijd ook al gelezen en overwogen hebben, gaat nog een beetje verder. Het is het bekende verhaal van de verloren zoon. In tegenstelling tot een schaap dat onbedoeld verloren loopt, verlaat de jongste zoon doelbewust het vaderhuis. Blijkbaar met het vooruitzicht niet terug te komen want hij vraagt zijn erfdeel, nu al, terwijl zijn vader nog leeft. Zijn vader gaat hem niet achterna ook al zoekt zijn hart hem, maar hij wacht, ziet verlangend naar hem uit. En wanneer de zoon terugkomt is het feest. Jezus beschrijft met deze parabels wie God is: een zorgzame, volhardende huismoeder, een herder voor wie elk schaap telt. Die uit zorg voor het verloren gelopen schaap, niet op moeite ziet en risico’s durft te nemen. Een liefdevolle, geduldige en vergevingsgezinde vader. Huismoeder, herder of vader: hun geluk kan niet op bij het terugvinden van wie verloren was.
Verankerd in de genereuze liefde die God is, gaat Jezus heel zijn leven op zoek naar wie verloren lijken. Onvermoeibaar zoals de huismoeder die niet ophoudt tot ze gevonden heeft. Jezus gaat naar mensen die afgeschreven worden omdat ze ziek zijn of gehandicapt, naar mensen van wie men afstand houdt omdat ze in hun verleden zwaar in de fout gingen of omdat ze ‘aan de verkeerde kant staan’, niet hetzelfde geloof delen, niet van dezelfde landstreek zijn, op zoek naar mensen die men aan hun lot overlaat omdat ze niets te bieden hebben, niets wordt van hen verwacht, de lastposten, de armen…. Mensen die voor de civiele en religieuze goegemeente volkomen van geen tel zijn. En ik stel me voor dat Jezus ontzettend gelukkig is wanneer hij voor al die afgeschreven mensen weer de weg naar de liefdevolle vader kan openen, wanneer hij door zijn meedogend nabijzijn de vonk kan doen overslaan waardoor mensen zich bemind weten en weer hoop en waardigheid vinden, ….
Van die vreugdevolle weldaden getuigt heel het evangelie. Jezus handelt zoals die zorgzame herder, hij neemt grote risico’s. Hij krijgt van heel vooraanstaande, gezagsvolle en achtenswaardige mensen, bakken kritiek over zich heen en raakt gaandeweg steeds meer geïsoleerd. We weten hoe het eindigt. Houdt liefde niet altijd een risico in? Hoeveel risico’s hebben de christenen in navolging van Jezus niet genomen de hele geschiedenis door? In de zorg voor zieken, voor gevangenen, voor armen, voor al wie niet volwaardig kunnen participeren aan het samenleven. Het is een zorg die we vandaag bijna vanzelfsprekend vinden maar die ooit baanbrekend, revolutionair was en waarvoor christenen niet zelden een heel hoge prijs hebben betaald. Een zorg die vandaag vaak helemaal is overgenomen door allerlei diensten of door de staat georganiseerd wordt. Toch blijven er altijd mensen buiten de welvaartsboot vallen of dienen zich nieuwe uitdagingen aan. Denk maar hoe dank zij het werk van zuster Jeanne Devos in Indië voor de huisslaven, ook nog heel wat mensen in België die zonder wettige bescherming als dienstboden gewerkt hebben, nu eindelijk rechten en behoorlijke sociale zekerheid verkregen. Het is bijna onvoorstelbaar maar toch is via de Indische omweg met zuster Jeanne voor meer dan duizenden mensen in België een stap vooruit gezet op waardig leven.
Verder denk ik aan de kinderen van de Syriëstrijders die in de vluchtelingenkampen verblijven. Child Focus zet zich hiervoor in en ondersteunt de grootmoeders die ijveren voor hun terugkeer. Hun ouders stonden of staan nog aan de ‘verkeerde kant’ ; hebben zware misdaden begaan en verdienen straf. Ze behoren tot een ander geloof. Maar mogen we deze kinderen daarom afschrijven? Zouden we met hun terugkeer onverantwoorde risico’s nemen? Wat is onze taak als christen hierin? Jezus volgen is nooit vrijblijvend. Hij maakt voor elk van ons, in welke rottoestand we ons ook zouden bevinden, de weg open naar de liefdevolle God die op ons wacht. Mogen we geraakt worden door die genade en vreugde vinden in het onvermoeibaar op zoek gaan naar wie vandaag verloren lijken.
