Didier Croonenberghs
Zondag 1ste december

1ste zondag van de advent (jaar A)

Deze donderdag, in de brievenbus van de Dominicaanse gemeenschap van Luik, zat er een proces-verbaal voor te hard rijden..... Ik heb natuurlijk de enveloppe in beslag genomen. Na een korte controle van de agenda van het gebruik van de auto's van de gemeenschap, werd het al snel duidelijk dat die boete voor mij was! Als ’t u belieft, aan het einde van deze viering, kom me niet allemaal eraan herinneren dat ik voorzichtiger en langzamer moet zijn.... !


Het ergste van dit verhaal is dat deze snelheidsovertreding plaats vondt terwijl ik alle tijd van de wereld had. Ik kwam terug van een televisieviering. Ik had helemaal geen haast. Ik had geen reden om een beetje te snel te rijden!

We moeten erkennen dat we allemaal, in verschillende mate, gevangen zitten in deze spiraal waarin alles sneller moet gaan, waarin we bang zijn om onze tijd te verspillen.... Inderdaad, we beginnen vaak de noodsituaties al te regelen voordat ze van belang zijn.

En nu gaat een woord van het Evangelie van vandaag over de kern van dit hectische snelheidsgedruis.  « Kijk dus uit, want jullie weten niet op welke dag jullie Heer komt. »

De advent is niet de tijd om te wachten of zich voor te bereiden op Kerstmis. Het is de tijd die ons herinnert aan de juiste plaats van de tijd, die ons uitnodigt om ons open te stellen voor wat er komt, voor wat er gebeurt.

Waakzaam zijn is niet worden uitgenodigd om langzaam te zijn, om passief te wachten, maar om aandachtig te zijn, om aanwezig te zijn bij wat er gebeurt. Zoals de dichter schrijft: "Probeer niet wat er gebeurt te laten gebeuren zoals je wilt, maar wil dat wat er gebeurt zoals het gebeurt, en je zult gelukkig zijn". Kijken is dus openstaan voor wat er gebeurt, de tijd verwelkomen, als een geschenk.

Wat onze overtuigingen of leeftijd ook zijn, we moeten allemaal uitkijken! Dat wil zeggen : tot het leven ontwaken. Kijken is in principe wakker zijn, nieuwsgierig naar alles, klaar om verrast te worden. Het is een aanpak die ons uit onze waas, uit onze slaperigheid haalt. Waken is ontwaken voor het leven van God; het is het tegenovergestelde van het ouder worden. 
Het gaat om verjonging, altijd met een frisse blik naar het leven kijken. Het is een kwestie van openstaan voor wat er gebeurt, van leven in de tijd die ons gegeven is.

Wachten kan ons soms irriteren als we weten dat waarvan we weten dat het moet komen, niet komt zoals we hopen dat het zal gebeuren. Als er iets of iemand op zich laat wachten, ons doet afwachten, dan groeit het ongeduld, het geweld is niet ver weg!.... Helemaal anders is het wachten van de adventstijd. Het is niet wachten op wat we weten dat het moet komen, maar ons openstellen voor het onbekende van God. Het is een open te staan voor en verwelkomen van het leven dat we niet onder controle hebben. Dat is wat het betekent wakker te zijn. Het gaat erom opnieuw te ontdekken wat tijd werkelijk voor ons is: het gezicht van de eeuwigheid, de weg die God's eeuwigheid bewandelt om ons te ontmoeten.

Advent nodigt ons daarom uit onze kijk op de wereld te veranderen, voorlopers van een nieuwe wereld te zijn.
Dan : gelukkig zijn degenen die de tijd nemen om geduld te hebben, ze zullen  de bron van de wijsheid ontdekken!
Gelukkig zijn zij die de tijd nemen om te lachen, zij zullen een eeuwigdurende jeugd in hun leven ontdekken.
Gezegend zijn zij die de tijd nemen om lief te hebben en bemind te worden, zij zullen ontdekken dat liefde gaat over het geven van tijd om het te delen.

Dat is ons adventsprogramma! Neem de tijd. Neem de tijd om te ontwaken, om te ontwaken voor de God van de levenden die in het diepst van ons hart leeft, op elk moment van ons leven. Advent nodigt ons uit om ons te verwonderen. Om de eenvoud van ons dagelijks leven te leven. Ja, de wachters volgens het Evangelie zijn wezens die aandacht hebben voor het heden, wezens die niet 'uitstellen'! En ik zal mijn preek hiermee beëindigen.

Uitstellen is uitstellen tot de volgende dag wat er vandaag gedaan kan worden. Het gaat erom overdreven te traag te zijn.... Het gaat erom alles uit te stellen.... Uiteindelijk is het uitstellen van de tijd een kwestie van geloven dat je boven de tijd staat, of zeggen dat je het slachtoffer bent van het verstrijken van de tijd.... Wat heeft het voor zin om het vandaag te doen, dat kan ik morgen doen.

Integendeel, adventskijkers zijn degenen die hun sterfelijkheid, hun kwetsbaarheid in bedwang houden. Ze doen vandaag wat ze later misschien niet meer kunnen doen.... Dus, in deze adventstijd, laten we niet aarzelen en uitstellen! 
Het komt ons toe het onverwijld vanaf vandaag te doen : een zeer eenvoudig woord van troost, een gebaar....

Laten we die toeschouwers zijn, die ontwekkers van de mensheid, die de wereld een nieuwe blik bijbrengen, een goddelijke blik, altijd in staat tot verwondering. Amen.