Deze maand maart hebben we het meegemaakt dat we sinds één jaar met het Corona-virus opgeschept zitten. En het is nog niet gedaan... Vele mensen, en dan vooral jongeren, voelen het aan als een diepe wonde; we zien hoeveel geweld er in de adrenaline aanwezig is, en klaar staat om uit te barsten. We zijn ondertussen aan de vijfde zondag van de vasten; maar Covid 19 is harder te verduren dan welk vasten dan ook: ook dit jaar is trouwens de carnaval van het begin van de vasten weeral opgedoekt. Vorig jaar is bij ons een familielid gestorven aan Covid, door het leger afgevoerd, en niemand weet waar die ergens begraven zou kunnen zijn. Hebben we nog ergens, diep in ons hart, een spoor van levenslust of levenskracht, die ons rechthoudt, elke dag weer opnieuw?
We lezen uit het evangelie van Johannes: Jezus wordt aangesproken door een aantal vreemdelingen, Grieken, die hem graag zouden horen... Andreas en Filippus brengen ze naar Jezus, maar hij schuift weg, hij heeft andere zorgen die hem overstelpen. Wij horen over hen niets meer. Hij is, zoals velen, meegekomen naar Jerusalem voor het feest: hij zegt dat hij doodsbang is, omdat hij weet wat hem te wachten staat: de farizeeën zitten op hem te wachten om hem aan te klagen en te laten veroordelen. Moet hij zeggen: “Vader, red mij van dit uur”? Zijn Vader is er wel, maar steunt hem alleen in de kruisweg die hij zal doormaken. De weg van de godsdienst die Jezus doorloopt, is niet die van een ritueel dat de mens moet uitvoeren, maar een geloof in de aanwezigheid van de barmhartige God, die de gerechte mens zal ophemelen, maar de crimineel zal veroordelen, zij die medemensen hebben uitgezogen om miljarden op hun rekeningen te krijgen; zoals men deze week gezien heeft op TV dat tonnen drugs worden versleepd, om meer macht te krijgen en meer rijkdom, leven in de torens van Dubai...!
Menselijk leven bestaat niet in loutere vrijheid, maar is ingewikkeld in grenzen van deugdelijkheid. Gerechtigheid en waarheid bestaan, ze zijn niet uitgevonden als sprookjes die we aan kinderen vertellen. Jezus gaat de kruisweg op die wijst waar waarheid ligt. Aan die realiteit blijven vasthouden, is diep zingevend en goddelijk. Die verwijzing naar God kan Jezus niet lossen. Het zal hem in de kruisweg een blijvende steun zijn, ten einde toe.
Hebben we in de moeilijke tijden van vandaag ergens in ons hart iets van God overgehouden, nu kerken en kapellen praktisch gesloten zijn? Is de zieke patient van het hospitaal blijven geloven in iets van dat goddelijke? Zodat hij tenslotte toch niet kan zeggen: ik sterf hier helemaal alleen; niemand kan erbij zijn; met al die draden en buisjes rond mijn lijf...
In de weken die voor ons liggen begeleiden we Jezus naar het kruis. We zien op TV hoe mensen, veel jongeren, bij het gruwelijk omkomen van een vriend of vriendinnetje, spontaan bloemen komen neerleggen of symbolische beeldjes, of kaarsen, denkende aan hen die op dramatische wijze omkwamen. Eigenlijk doen christenen dat ook, wanneer zij herinneren aan Jezus die bij het avondmaal het brood en de wijn deelde met zijn vrienden en zei dat ze dat nooit mochten vergeten. Wij horen dat ook wanneer medestaanders op een pleintje of aan een huis de foto van hun vriend of vriendin bekijken en het zich inprenten.
Bij Jezus is er een sterke band met God; zo vergeten we hem nooit: waar God is, daar zal ook zijn dienaar zijn. Waar zijn dienaar is, daar blijft God aanwezig. Hebben we die realiteit bijgehouden in deze Covid-tijd? Ik denk daar dikwijls aan als ik alleen door Heverlee-bos ga fietsen. Die eenzaamheid in bos brengt mij daartoe. Wanneer we het TV nieuws bekijken, lijken vele mensen tegenwoordig hulpeloos. Ergens zijn ze het kwijt... In feite is het de band met God die zin doet ontluiken...
Laten wij hopen dat de komende Goede Week en de Paastijd die erop volgt, ons doet herinneren aan Jezus, die in de hachelijke omstandigheden van zijn kruisweg, steeds bleef vertrouwen op Gods-nabijheid.
