Thuis en Familie behoren al jaren tot de meest populaire televisieprogramma’s in Vlaanderen. Dat moet ons niet verbazen. Ons welbevinden hangt in grote mate af van goede relaties in onze intiemste kringen: gezin en familie. De gelukkigste momenten en meeste dramatische toestanden spelen zich dan ook voornamelijk daar af. Meer dan stof genoeg voor jarenlange soaps.

Wat Marcus ons vandaag laat zien is geen schoon kiekje van een happy family. Geen prentje van ouders, broers en zussen gezellig samen lachend voor de foto die straks via Instagram aan iedereen getoond wordt. In zijn verhaal klinkt een ondertoon van pijn en diep onbegrip mee.

De verstandhouding tussen de familie van Jezus en hemzelf lijkt hier helemaal zoek. Ze sluiten aan bij een hele groep mensen die Jezus volgen. Maar ze komen niet om te supporteren. Ze zijn bezorgd en komen zien of alles nog wel in orde is want blijkbaar heeft hij zelfs geen tijd om te eten. Dat is geen goed teken. Uitgerekend op dat moment wordt Jezus beschuldigd door de duivel bezeten te zijn en daaraan zijn succes te ontlenen. Het zijn niet de eersten de besten die deze beschuldigingen uiten. Het zijn goed gevormde, vooraanstaande mensen vanuit Jeruzalem die dat beweren. Het zal je kind maar wezen dat slachtoffer van zijn succes wordt.

Dus laten zijn moeder, broers en zusters hem roepen. Ze laten hem weten dat ze hem willen zien.

En Marcus beschrijft hoe ze het deksel op de neus krijgen. ‘Wie zijn mijn moeder en mijn broers?’

Zo’n reactie kan tellen, die vraag komt aan. Het klinkt niet fraai, eerder choquerend.

Het is geen vraag waarop Jezus een antwoord verwacht. Het antwoord geeft hij immers zelf: ‘ wie de wil van God doet is mijn broer en mijn zuster en mijn moeder’.

Waarom vertelt Marcus in zijn korte evangelie dit verhaal?

De evangelist is niet geïnteresseerd in pittige familiale anekdotes over Jezus om zijn verhaal te kruiden. Hij vertelt gebeurtenissen uit het verleden in functie van nu, voor zijn geloofsgemeenschap. En dat zijn mensen die in hun eigen kringen vaak op veel onbegrip stoten omdat ze de weg van Jezus gaan. Bezorgdheid, misschien, maar ook vijandigheid. Soms loopt dat uit op een breuk. Voor de mensen van de weg, de volgelingen van Jezus,  zijn de bloedlijn en de afstamming niet de doorslaggevende factoren in hun levenskeuze. Het is niet de bedoeling mensen uit hun families los te rukken maar tradities en stevige familieverbanden mogen geen dwangbuis worden. Tegenstellingen en spanningen kunnen soms noodzakelijk zijn om de relaties vrij te maken. In goede relaties kunnen mensen mekaar vrijheid en verschillen gunnen, omdat de goede relaties hun fundament vinden in een engagement voor levensovertuigingen die je met elkaar kan delen. Dat is in de lezing van vandaag duidelijk aan de orde. ‘Wie de wil van God doet is mijn broer en mijn zuster en mijn moeder’. De wil van God doen is  de basis van een nieuw verwantschap.

Wat houdt dat in, de wil van God doen?  Dat toont Marcus met zijn verhalen over Jezus. Jezus brengt mensen telkens weer in levengevende verbanden, met mekaar en met God. Hij komt eenieder nabij die ooit uit dat verband gevallen is en opent zo de poort naar de bron van alle leven, naar God.

Levengevende verbanden. In de beste gevallen is de familie zo’n levengevend verband, niet omwille van de bloedverwantschap maar omwille van liefde die ruimte schept, omwille van gedeelde zorg en aandacht voor wie nood lijden.

Ik wil graag eindigen met een getuigenis over een groep mensen die precies binnen het eigen gezin levengevend verband worden voor onbekende kinderen in nood. Pleegouders.

Het zijn avonturiers, die het wagen een vreemd kind, voor weekendopvang of voor voltijds verblijf, in hun woning op te nemen. Ze stellen hun gezin en hun gewoontes, maar ook hun overtuigingen en verwachtingen open, niet enkel voor een onbekend kind, doch ook voor eventuele ouders en begeleiders. Met het kind, waarover ze weinig weten, zelfs niet hoelang het zal blijven, hebben ze ongetwijfeld het beste voor, maar ze weten dat de lijst met mogelijke verrassingen, verwikkelingen en ontgoochelingen nog langer is dan bij de opvoeding van eigen kinderen. In plaats van de  natuurlijke, evidente band via zwangerschap en eerste levensmaanden is daar, vaak vrij plots, een kind van minstens een paar weken, meestal een paar jaren oud.

Het is geen blanco blad en heeft vaak al een en ander gemist aan veiligheid en warmte. Soms heeft het kind een mentale beperking of een onveilige hechting. Vaak is er steunende medewerking van de biologische ouders of grootouders, soms ook concurrentie of tegenkanting.

Maar altijd is er de stille overtuiging dat elk kind de moeite waard is. 

(…) Als dat geen avontuur is, wat dan nog wel?!!