Jezus heeft compassie met zijn leerlingen. Blijkbaar heeft hun optreden niet zoveel succes gehad. Jezus neemt hen even mee naar een rustige plek. Maar daar staat reeds een menigte te dringen. Ze komen van overal. En ze zijn als schapen zonder herder. Jezus heeft medelijden met hen. Hij is er niet goed van dat mensen zo aan hun lot worden overgelaten.
Wat hebben die mensen nodig ? Wat zoeken ze ? Ze zoeken houvast. Zekerheid. Ze zoeken iemand aan wie ze zich kunnen vastklampen. Veiligheid zoeken ze. Geborgenheid. En ze zoeken waar ze maar kunnen. Ze hebben nood aan een wonderdoener. Een mirakelman. Iemand die het pad voor hen effent. Een onfeilbare paus. Maar dat biedt Jezus niet.
Jezus keert de zaken juist om. Hij doorziet namelijk dat mensen op die manier van zichzelf weglopen. Dat ze hun verantwoordelijkheid uitbesteden aan iemand anders: een redder, een verlosser. Maar dat is geen oplossing. Wat mensen nodig hebben is zelfvertrouwen. Geloof in eigen kunnen. Zo vaak horen we Jezus zeggen wanneer iemand genezen is: uw geloof heeft u gered”. Uw geloof! Hij zegt niet: ik heb u genezen. Neen. Ook niet: God heeft u genezen. Neen. Uw geloof heeft u genezen. Uw vertrouwen in eigen kunnen is uw gids ten leven. Ik denk dat hij dat ook zegt aan al die mensen die naar hem komen luisteren. Marcus zegt in zijn evangelie dat de mensen onder de indruk zijn van zijn optreden. Ze zeggen : wat is dat voor iemand ? Dat kenden ze namelijk niet van hun schriftgeleerden en priesters. Die hielden het bij hun boekengeleerdheid. Maar Jezus brengt iets nieuws. Hij doet mensen opstaan uit hun onmondigheid.
Maar... mag dat wel ? Is dat geen zelfoverschatting ? Wij komen namelijk uit een tijd dat alles ons werd voorgezegd. Wij ontvingen het geloof van de pastoors die ons vertelden hoe we ons moeten gedragen en wat we moeten geloven. Wij hebben nooit gehoord dat we daar zelf iets in te vertellen hadden. Het klinkt inderdaad verdacht wanneer Jezus mensen aanmaant een eigen, persoonlijk geloof te ontwikkelen.
Bovendien beseffen we meer dan ooit dat geloof niet alleen over God en Jezus en OLVrouw en de bisschoppen gaat, maar dat geloven evenzeer gaat over onze samenleving en de uitdagingen waarvoor we gesteld zijn. Het is zo in de tijd dat Marcus zijn evangelie schrijft. Dat is kort na het jaar 70, het jaar dat de Romeinen de tempel van Jeruzalem plat branden. Op die manier maken ze een einde aan het politiek verzet van de joden. De zogeheten Pax Romana wordt te vuur en te zwaard gehandhaafd en wie zich niet schikt eindigt op een kruis. Jezus is maar één van de velen die gekruisigd worden.
Onze context is uiteraard heel anders. Maar ook wij hebben een pax in stand te houden. Wij waken over onze pax economica. De economie is heilig en de economie moet groeien. Zo luidt het dogma. Altijd groter en meer. En die pax gaat eveneens gepaard met allerlei offers die moeten gebracht worden. Het klimaat is er één van. Maar er is ook de kwaliteit van het weefsel van onze samenleving: het racisme, de vrouwendiscriminatie, de situatie van de vluchtelingen, de zogeheten ontdekking van vervuilde gronden, om over belastingen maar te zwijgen. We dragen namelijk met zijn allen verantwoordelijkheid voor de toekomst van onszelf en onze kinderen en kleinkinderen. Wij kunnen onmogelijk onverschillig en afzijdig blijven.
Ten slotte. We doen er goed aan te beseffen in welke bevoorrechte situatie wij hier leven. Niet alleen omwille van de luxe die wij hebben op onderwijsgebied, omwille van onze sociale zekerheid, de medische bijstand, noem maar op. Maar daarbovenop nu ook nog in verband met Covid. Het is de rijke wereld die eerst en vooral gevaccineerd moet worden. Daar gaan wij gewoon van uit. Het is toch wel schockerend te zien hoe stiefmoederlijk de landen in het Zuiden het vaccim toebedeeld krijgen. Wanneer ons eigenbelang op het spel staat, plooien we als geheel op onszelf terug
Het besef dat de geschiedenis van de mensheid een verhaal is dat we met zijn allen samen schrijven kan ons met nieuwe ogen leren kijken. Ik wens het ons allen toe.
