Dit is ongetwijfeld één van de best bekende passages uit de Bijbel. Jezus die water in wijn verandert. Hij mag dat nog doen. Johannes is de enige evangelist die het verhaal vertelt. Het staat vooraan in zijn evangelie. Een soort ouverture. Er zijn drie scharniermomenten die het verhaal voor ons ontsluiten.
Het eerste is het woord waarmee het verhaal begint. "Op de derde dag". Dat is niet de dinsdag of de woensdag (naargelang je begint te rekenen vanaf de zondag of de maandag). De derde dag is de dag van de beslissing. Dat is een manier van spreken die wel bekend is en gangbaar in de joodse wereld. Op de derde dag komt de bevrijding, de opstanding, de ommekeer.
Deze manier van spreken vinden we ook reeds in de oude verhalen. Het was bv. het geval met de profeet Jona. Jona wordt door God naar de heidense stad Ninive gestuurd om de mensen op te roepen tot bekering. Jona probeert aan zijn opdracht te ontkomen, komt in een storm op zee terecht en wordt opgeslokt door een grote vis. Daar zit hij dan in de buik van de vis: beeld van uiterste benauwdheid, van ademnood. Welnu, deze Jona wordt op de derde dag uitgespuwd op het strand van de zee. Op de derde dag komt de wending, het keerpunt. Jona kan opnieuw adem happen. Op die manier wordt ook de opstanding van Jezus aangegeven. Op de derde dag zal hij opstaan uit de doden. Op de derde dag komt Maria Magdalena bij het graf. Het gaat dus om een nieuw begin van leven. Het gaat om opstanding. Verrijzenis. Het is ook het geval te Cana in Galilea.
Het tweede scharniermoment gaat over de plaats. Het toneel speelt zich ta Cana in Galilea. Galilea is achtergebleven gebied. Saar kan niet veel goeds uit komen. Welnu, dààr, in dat godvergeten land is het feest. Bruiloft. Ik neem aan dat het in de tijd van Johannes om een man en een vrouw gaat die trouwen. Tegenwoordig is dat helemaal niet vanzelfsprekend. Gelukkig maar dat de namen van het bruidspaar niet bekend zijn. Er is dus speling voor eventuele alternatieven..
Maar het woord "bruiloft" doet een belletje rinkelen. Het is het beeld dat in het jodendom gebruikt wordt om de relatie tussen God en het volk uit te drukken. Het beeld drukt vertrouwen uit. In een wereld waar zoveel onzeker is op allerlei gebied, hopen ook wij op een grote hand die ons niet laat vallen. Een hand die zorg voor ons draagt. Dat bedoelen we ook wanneer we het woord “God” uitspreken.
Derde sleutelwoord: water. Er is een overstelpende hoeveelheid. Zes vaten met elk tachtig tot honderd liter inhoud, vol tot aan de rand. Als we aannemen dat er 200 gasten zijn dan is er ongeveer 600 liter wijn voor 200 gasten. Niet mis. Zelfs de geoefenden onder ons komen daar ruim mee rond. Overvloed. En... al dat water wordt niet zomaar wijn, niet een goedkoop wijntje van de supermarkt. Nee, het wordt bovenste beste wijn. De ceremoniemeester proeft er van en geraakt in verrukking. Hadden ze tot nog toe als goede kerkgangers Chateauneuf du Pape gedronken, wat ze nu geserveerd krijgen is een klasse hoger: dit Chteauneuf de Dieu le Père.
En er is nog iets met dat water. Het is bestemd voor de gebruikelijke reinigingen. Om de stoffige voeten te verfrissen. Die kom staat symbool voor de Jordaan, de rivier die ze dienden over te steken om het beloofde land binnen te trekken. Die kom staat tevens symbool voor de Rode Zee van vroeger. Daar moesten ze doorheen om de slavernij achter zich te laten. Die herinneringen worden inderdaad opgeroepen. De Jordaan, de Rode zee: het gaat telkens om een grens. Symbool voor het binnentrekken in een nieuwe levensstijl.
De bruiloft waarop Jezus die dag aanwezig was, staat niet vermeld in het kerkelijk register. Er zijn elke dag duizenden mensen die trouwen. Het lijkt de gewoonste zaak van de wereld. Maar tegelijk wordt dit menselijk gebeuren openbaring van goddelijke presentie. "Water van elke dag wordt wijn". In elke relatie kan een unieke schoonheid ontluiken. Elk engagement dat mensen jegens elkaar aangaan kan een ervaring worden van opstanding, van overvloed van leven, van verrukkelijke schoonheid. Schoonheid in het alledaagse. Het is ons gewone leven dat gedragen wordt door een grotere werkelijkheid die ons draagt. Wij hopen dat wij die verwondering nooit verliezen. De verwondering om de schoonheid van het alledaagse. De verwondering van water dat elke dag wijn kan worden.
