Het lijkt idyllisch: een mooi groot meer, op de oever veel volk en enkele vissers bezig hun netten te spoelen. Jezus op een bootje spreekt de mensen toe. Een mooi tafereel als je geen weet hebt van het harde vissersleven en de grauwe armoede van die mensen. 

Zou het dan toch van alle tijden zijn dat de mensen die instaan voor onze voedselvoorziening in barre omstandigheden heel hard moeten werken? Soms zonder resultaat;  heel vaak onderbetaald en met bittere armoede tot gevolg.

Vissers, boeren en boerinnen, landarbeiders, fruitplukkers… hier en over de gehele wereld.

Het evangelieverhaal van vandaag gaat niet op die vraag in maar vertelt wel dat Petrus en de andere vissers zich een hele nacht afgetobd hadden zonder iets te vangen. Geen loon naar werken dus.

Is dat pech? Is dat schuld? Van wie?

Ook die vraag beantwoordt het evangelieverhaal niet, althans niet met woorden. Waarover Jezus onderricht geeft komen we hier trouwens evenmin te weten. Lucas rept daar met geen woord over. Maar hij toont ons een heel ondernemende Jezus die zich niet neerlegt bij die dramatische feiten. Jezus stuurt Simon verder het meer in naar het diepe water om opnieuw zijn netten uit te gooien. En Simon geeft gehoor aan die instructie. Hij doet het, ook na een hele nacht werken zonder vangst. Hij geeft Jezus’ opdracht een kans tegen veel meer ervaring en beter weten in.

En het resultaat is ongehoord en ongezien: een reuzevangst die hij niet alleen kan verslepen.

Opnieuw schetst het evangelie ons een crisissituatie, een tekort, dat opgeheven wordt en in onverhoopte overvloed verkeert. Telkens weer getuigen de eerste volgelingen over Jezus als genadevol nabij, gul, genereus, vervullend. In Hem toont zich een volheid van leven. Hij is iemand die je tegemoet komt in je tekort, die je miserie ziet en aanraakt. Weldadig. Ontzagwekkend.

En dan krijgt dit verhaal opnieuw een verrassende wending: de vissers zijn nog niet bekomen van de buitenmatige visvangst en hen wordt gevraagd mensen van de weg te worden en mensen te vissen. Je leven zo omgooien: het is nogal wat. Je zet nogal wat op het spel.

‘Wees niet bang’ zegt Jezus hen en ook ons vandaag. Wees niet bang nieuwe wegen te gaan, wees niet bang te luisteren naar de stem die je roept, wees niet bang om te zien naar de mens in nood, naar de mens die beroep op je doet. Ga voor een leven voor iedereen. Wordt vissers van mensen.

Het voorbije jaar hebben we na de overstromingen in Wallonië kunnen zien hoeveel mensen die oproep van Jezus zowel beroepshalve als vrijwillig hebben waargemaakt.

Sommigen hebben letterlijk mensenlevens gered door drenkelingen uit het water te vissen, uit hun huis te bevrijden, van een dak te evacueren. Anderen zijn gaan helpen: opruimen, hulpgoederen brengen, tot op vandaag een warme stroom van solidariteit voor volslagen onbekende mensen. En af en toe kreeg de ellendige toestand ook een feestelijk tintje: met ijsjes, wafels en pannenkoeken, met cadeautjes van Sinterklaas. Opnieuw eens kunnen proeven dat gedeeld leven lekker smaakt.

De uitnodiging om mensen te vissen roept onvermijdelijk ook het beeld op van de vele mensen in gammele bootjes op de Middellandse Zee, op de Noordzee. Er kan over die situaties van alles gezegd worden en er wordt ook van alles gezegd en gedaan en daarbij vaak gefocust op de mensensmokkelaars als verantwoordelijk voor het probleem. En hoe erg het ook is dat zij misbruik maken van de nood van mensen, die nood is reëel.

En dat beweegt dan iemand zoals de pastoor van Zeebrugge samen met zijn ploeg om zoveel vormen van zorg te bedenken om de transitvluchtelingen verder te helpen.

Gehoor gevend aan Jezus van Nazareth die zijn leven breekt en deelt tot voedsel voor allen.

Zoveel vormen van inzet die niemand armer maakt maar ons samen alleen maar rijker.