De in 2016 overleden Canadese singer songwriter Leonard Cohen is bij velen bekend. In zijn liedjes toont hij een bijzondere feeling voor de menselijke kwetsbaarheid en tegelijk gelooft hij in een hoop die onuitroeibaar is. Er is vooral een zinsnede die bij velen is blijven hangen: “There is a crack in everything, that’s how the light gets in”. Dit is ook van toepassing op Jezus. De kruisiging van Jezus van Nazareth was, op wereldschaal bekeken, een onooglijk gebeuren. Onopgemerkt ergens in een uithoek van de toenmalig bekende wereld. Kruisigingen waren schering en inslag bij de Romeinen. Ook Jezus van Nazareth zou als gekruisigde vlug vergeten zijn. Joodse overheden en Romeinse militairen hadden de handen in elkaar geslagen. Alles lijkt rust en vree in het Romeinse rijk. Het is evenwel de rust van de onderdrukker. En die zit vol spanning. Vol opgekropte onvrede en frustratie.
En toch. Jezus, niets meer dan een onbenul in de ogen van de Romeinen, veroorzaakt enige onrust. Want mensen zijn door hem geraakt. Een handvol vissers en enkele vrouwen trekken met hem op. Zij hebben iets als een licht gezien dat binnenvalt in de duisternis van hun bestaan, waar macht en geweld regeren. Een ander licht dan de schittering van de Romeinse zwaarden en uniformen. Een schuchter licht dat niettemin een barst betekent in de wereld van de Romeinse supermacht. Zelfs Jezus’ kruisdood kan het licht niet doven. Het kruis van Jezus betekent een barst in het gesloten systeem van de zogeheten Pax Romana. “There is a crack in everything, tha’s how the light gets in.”
Er breekt inderdaad iets open. Nieuw licht breekt binnen. Het gebeurt telkens weer. Tot op vandaag. Mensen hebben geen vrede met de wereld die ze aantreffen. Het is met afschuw dat ze de gruwelen in Oekraïne onder de ogen krijgen. En ze kennen ook de oorlogen die elders worden gevoerd maar nauwelijks in de aandacht komen :in Afrika, en Syrië en Tsjetsjenië, en Jemen en ga zo maar door. Oorlogen die hongersnood veroorzaken en onoverzienbare kindersterfte. En toch zijn er ook dààr mensen die vaak ongezien, elkaar er doorheen helpen. Die een schuilplaats bieden, voedsel door geven. We kunnen onze verantwoordelijkheid niet afschuiven op een almachtige, alziende God. Eén ding weten we zeker: als God bestaat, is Hij in geen geval rechtvaardig. En ook niet almachtig. Want de vraag komt steeds terug: waar was God in Auschwitz en vandaag in Odessa, Marioepol? Waar was hij in Allepo? Met een beroep op die almachtige God wordt de wereld niet beter. Enkel wijzelf kunnen daar iets aan doen. Alleen wijzelf kunnen een straaltje hoop brengen. Ook al hebben we niets meer dan onze kwetsbare naakte handen. Dat is wat Leonard Cohen zingt: There is a crack in everything. That’s how the light comes in. Verrijzenisgeloof is vooral dàt. De vindingrijkheid om dat licht te laten doorbreken. Hoe bescheiden ook. Goed bewust van onze eigen kwetsbaarheid. Want het begint in ons eigen dagelijks leven.
Daartoe nodigt verrijzenisgeloof ons uit. Dat we geloven in die innerlijke kracht in ons. Wij kunnen iets doen. Het is wellicht niet zo groot. Maar telkens wanneer licht binnenvalt, breekt er iets open, is er hoop. Dat bewustzijn kunnen we cultiveren. Wij kunnen opstaan en het cynisme breken. Dat bewijzen de duizenden manifestanten die op straat komen om hun verlangen naar vrede te tonen. Hier krijgt verrijzenisgeloof handen en voeten.
We beseffen: God is geen almachtige heerser, die af en toe aan enkele willekeurige touwtjes trekt. Hij is veeleer te horen in de stem van ons geweten. Mensen geven antwoord. Zoals bij ons in de rampspoed van de overstromingen in Wallonië. Mensen geven antwoord. Hulpverleners en gewone burgers steken de handen uit de mouwen. Ze brengen een sprankeltje hoop voor mensen die zich aan hun lot over gelaten voelen. Dat vele anderen op afstand blijven en de schouders ophalen kan hen niet deren. Ze ervaren dit als een dwingend moreel appèl. Het zijn kleine straaltjes licht, hoop en goedheid in een voor sommigen ondraaglijk somber decor. That’s how the light gets in.
Op dit verrijzenisfeest is ons hoop toegezegd. Ook in het graf van Jezus is een barst. Daaruit valt een bescheiden streepje licht naar buiten. Dat licht is onze toekomst. Bewust van eigen kwetsbaarheid. Maar onoverwinnelijk.
