Waarover gaat het Pinksterverhaal?   Over begeestering.  Een begeestering die mensen overkomt en die hun angst verandert in vreugde.

Er leeft in mensen een diep verlangen naar begeesterende momenten, naar ontmoetingen vol glans en geestdrift. Begeestering zet het leven in een nieuw licht en laat mensen herademen. Maar vaak gaan onze dagen voorbij zonder zulke momenten.  Dan glijden mensen langs elkaar heen als schepen in de nacht, of botsen zij tegen elkaar aan, of raken zij verloren in een chaotische zee.  Het Pinksterverhaal gaat over zulke ontredderde mensen, die verloren lopen in angst en desillusie.

Jezus moet zeker een begeesterende persoon zijn geweest.  Hij kon in mensen een glans naar boven halen die hen met leven vervulde. Mensen raakten geïntrigeerd door de vreugde en vrijheid die Jezus’ groep uitstraalde en door de bijna voelbare, intieme nabijheid van het koninkrijk dat hij predikte.  In groepen waarin mensen opgetild werden tot gelijken kon die vonk van begeestering overslaan.   Maar na Jezus’ executie bleven zijn volgelingen ontredderd achter. Hoe moesten zij verder zonder zijn inspiratie?  Hadden de machtigen die hem gekruisigd hadden dan toch het laatste woord?  Was de vlam van dat Rijk van God voorgoed gedoofd? 

Het Pinksterverhaal vormt het eindpunt in een geleidelijke transformatie van Jezus’ volgelingen.  Na zijn dood worden zij op zichzelf terug geworpen : wie zijn zij, zij die Jezus uit angst in de steek hebben gelaten toen hij in doodsangst verkeerde ?   Ze zitten vast in schuldgevoelens, verdriet en uitzichtloosheid.  Toch blijven zij in hun desillusie en ontreddering elkaar opzoeken. Zij laten elkaar niet los.  In deze groep dringt geleidelijk door wat Jezus aan hen heeft nagelaten: zijn liefde voor hén.  Ondanks hun tekortkomingen leren zij zichzelf zien als de groep waarin Jezus geloofde.  Zij voelen zich vergeven en geliefd.   Zij herinneren zich dat  Jezus aan hén die formidabele belofte deed dat zij macht zouden krijgen om zelf ook te vergeven.   

De nieuwe betekenis van Jezus’ leven en dood dringt tot hen door.  Jezus belichaamde  tijdens zijn leven de Geest van God op een heel bijzondere wijze.  En deze geest, deze ‘ruach’ is na zijn dood niet weg, maar wordt met Pinksteren ook over hén uitgeblazen.  Wat een overweldigend besef.

Voor dit overweldigend besef gebruikt de evangelist  het grote bijbelse woord ‘ruach’.  Met dit vrouwelijke Hebreeuwse woord dat wind, adem of geest betekent, trekt hij het bijbelse taalregister helemaal open.  De geest van God waait zomaar, waait waarheen Zij wil. ‘ Ruach’ verwijst naar het scheppingsverhaal waar de adem van God  over de aarde wordt geblazen, zodat de aarde geen zee van chaos blijft maar een wereld wordt om te leven en samen te leven.  ‘Ruach’ verwijst naar de levensadem van God die in mensen wordt geblazen opdat zij elkaar zouden begeesteren, vergeven en nabij zijn.

In dit stormachtige Pinksterverhaal komt deze ‘ruach’, deze geest  als een hevige wind aangewaaid.  Een vuurvlam verdeelt zich over iedere man en iedere vrouw én komt over hen allen samen, als gelijken. Wat een prachtig beeld.  Dit is werkelijk de wereld omgekeerd.  Geen ongelijkheid  tussen bezetters en onvrije mensen, geen machthebbers en slaven, maar een beeld van een nieuw samenzijn van gelijken, ook tussen mannen en vrouwen.

Het is een troostende gedachte dat deze mensen, met ogen die hebben geweend en met besef van diepe verlorenheid en twijfel, dat juist zij onverwachts hun capaciteiten ontdekken.   Jezus’ vermogen om de aarde in het licht van Gods aanwezigheid te zien, ook doorheen dood en duisternis, wordt hun vermogen. Jezus’ inzet om elke taal en elke mens te laten getuigen van de overvloed aan goddelijke liefde, wordt hun mogelijkheid en hun opdracht.    Pinksteren getuigt van deze transformatie en begeestering : van onbegrip, falen en vertwijfeling naar vertrouwen, geloven en liefde.  

Kan Pinksteren ook onze levensadem worden en onze opdracht ? Geloven wij oprecht dat de stem van de machteloze een nieuw geluid van hoop betekent?   Durven wij elkaar uitnodigen tot vrijmoedig spreken over dat Rijk van God, als gelijken? Geloven wij dat de Geest kan waaien in alle mannen, vrouwen en in X-en van welke geaardheid ook ?   

Moge Pinksteren de officiële kerk en onszelf uitdagen zodat wij de synodale geest laten waaien en vernieuwing toelaten. Moge Pinksteren een feest zijn van begeestering onder gelijken. Een feest van bange durvers die vrede vinden.   Een feest van dankbaarheid voor alle ontmoetingen in ons leven die ons vurige tongen geven.  Een feest waarop wij naar buiten komen in het licht en met God zijn en niemand achterlaten.