Op een zondag deed een moeder haar uiterste best om haar zoon uit bed te krijgen, zeggende dat het tijd was om naar de Mis te gaan. Geen reactie. Tien minuten later probeert ze het nog eens: ‘Sta op, en ga onmiddellijk naar de kerk!’ ‘Laat me gerust, alsjeblieft! Het is zo slaapverwekkend daar! Waarom zou ik daarheen moeten gaan?’ ‘Om twee redenen, zoonlief. De eerste: je weet dat je ’s zondags naar de Mis moet gaan; de tweede: je bent bisschop van dit bisdom!’ Het lijkt er echter op dat het niet enkel de bisschoppen zijn die niet altijd zin hebben om naar de Mis te gaan op zondagochtend.
Laten we op deze Sacramentszondag de tijd nemen om dieper door te dringen tot dat wonderbaar mysterie dat ons elke zondag verzamelt, indien wij instemmend willen antwoorden op de uitnodiging die ons door God wordt gegeven. Het gaat wel degelijk om iets méér dan de verzameling van enkele mensen die hun geloof met elkaar komen delen. Naar haar wezen toont de eucharistie ons de blauwdruk van elk mensenleven. Ze vormt ons als personen die geloven, hopen en liefhebben. Geloof, hoop, liefde: deze beroemde theologale deugden liggen dus aan de basis van de betekenis van de eucharistie. Dit is logisch, want het Griekse werkwoord eucharistein betekent dankzegging. We zeggen dank, omdat God zijn verblijfplaats onder ons heeft gemaakt en wij onze verblijfplaats hebben bij God. In andere woorden, wanneer wij volop leven van geloof, hoop en liefde dan hebben wij nu reeds deel aan het goddelijke leven. Laten we even elk van deze deugden hernemen en kijken hoe ze zich aftekenen in onze vieringen. Ze zijn echter niet de een na de ander geplakt uit esthetische overwegingen. Nee, elk van deze deugden bereidt ons beter voor op de volgende stap in de eucharistie. Na de tijd te hebben genomen om ons geestelijk voor te bereiden, beluisteren wij het Woord van God, niet als een historisch relaas of een mooie roman, maar als voedsel dat ons helpt groeien in geloof. Dit Woord ontvangen we, nemen we in ons op en we herkauwen het, als het ware, om het in de loop der jaren volledig eigen te maken. Het Woord van God leidt ons er zo toe om het geloof dat ons gegeven is te belijden en te mediteren op het moment van het credo. Hierdoor gesterkt treden we de hoop binnen, ook al was deze al een beetje gewekt tijdens de preek, als deze natuurlijk niet te lang noch te saai was. In elke eucharistie leven wij van deze hoop door de wonderlijke gebeurtenis in herinnering te brengen van de volledige zelfgave van Gods Zoon aan de gehele mensheid. De tijd van de hoop kent twee delen, aldus de Belgische theoloog Adolphe Gesché. Volgens hem is de eucharistie, door de gaven van brood en wijn, een levende metafoor. Ze is levend omdat we ervan bewust worden dat we ons voorbereiden om binnen te treden in een mysterie dat ons begrip overstijgt en dat ons vraagt om los te laten en ons over te geven in de armen van de Vader. Vervolgens, bij de consecratie, wordt de eucharistie een levengevende metafoor. Brood en wijn, volgens het geloof Lichaam en Bloed van Christus geworden, zijn voor ons bron van vreugdevolle hoop in het hier en nu. Door de consecratie bevestigen we eens te meer dat het eeuwige leven reeds hier en nu begonnen is voor ieder van ons. De eucharistie geeft ons zo innerlijk leven en stelt ons open voor de liefdesact die de communie is. Op dit niveau wordt de eucharistie beschouwd als een geleefde metafoor. Het gaat er niet meer louter om ons te verhouden tot datgene wat ons overstijgt, maar wel om het moment te beleven waarop we voor Christus’ aangezicht staan, die zich andermaal aan ons geeft om met ons één te worden. Nog voorbij de kracht van het delen, voedt de communie ons met de nodige innerlijke kracht opdat we met toenemende sereniteit de uitdagingen van ons leven zouden kunnen aangaan, zoals ongeluk, ziekte of overlijden. Gelukkig zijn wij die bij elke eucharistie deze viering kunnen beleven als zijnde doordrongen van geloof, hoop en liefde. Zo delen wij volop in het goddelijke leven, om beter diegenen die ons nabij zijn te ontmoeten en te vergezellen. Laat ons tot een levende, levengevende en geleefde eucharistie worden voor elkander, te midden van de gemeenschap die we samen vormen.
Amen.
