Tot een man die elke dag zijn echtgenote bezocht die met de ziekte van Alzheimer was opgenomen in een rusthuis, zei een verzorgster: “Weet u, meneer, het is niet nodig om elke dag uw vrouw te bezoeken. Ze herinnert zich toch niets meer, en weet niet meer wie u bent.” De man bekeek de verzorgster met verbazing en antwoordde haar: “Ik weet dat mijn echtgenote me niet meer herkent maar door haar elke dag te bezoeken, erken ik haar in haar waardigheid als echtgenote, want ik weet nog wie zij is. Zij is mijn vrouw, diegene van wie ik mijn hele leven gehouden heb en die ik nog bemin vandaag, ook al is ze afwezig, ook al is haar geest niet meer bij ons. Niemand kan de mooie jaren die we samen hebben beleefd en het gezin dat we samen hebben opgebouwd van ons afnemen. Dus mevrouw, wat u er ook van denkt, sta me toe te zeggen dat ik haar elke dag bezoek zal blijven brengen tot het moment waarop ze het tijdelijke voor het eeuwige verwisselt, want het is zo dat ik haar mijn trouw betuig. Ik hoop dat u dat zal begrijpen.”

Wat een prachtige getuigenis van trouw! In een samenleving zoals de onze, waar de tijd steeds sneller gaat en enkel het vluchtige van tel lijkt, is het niet simpel om een begrip als trouw te definiëren. De onmiddellijkheid is de gouden regel geworden. Wat absurd is, want we weten allen dat de ontwikkeling van een mens tijd in beslag neemt. De menselijke ontwikkeling schrijft zich in over meerdere jaren, waarbij vooruitgang en achteruitgang deel uitmaken van het leven. Een beetje zoals de processie van Echternach in Luxemburg, drie stappen vooruit, twee stappen achteruit. In het leven hebben we vaak vijf stappen nodig om er één echter vooruit te gaan. Als we dit niet aanvaarden zal het moeilijk blijken om de trouw te beleven, want dan mag niets ooit te lang duren opdat we niet overvallen zouden worden door het moment zelf. Trouw kan echter slechts bestaan in de tijd-ruimte. Zonder tijd stompt ze af, sterft ze. Per definitie betoont de trouw zich door de tijd. In ons deel van de wereld is alles erop gericht om ons te verdoven van het leven, dat wil zeggen ons niet meer bewust te zijn van de tijd door middel van allerlei schijnvertoningen die ons naar een steeds groter geluk lijken te voeren, maar dat eigenlijk steeds vager en ijler is. Zo leven is in zekere zin zich onsterfelijk wanen. We gaan dan van levenscyclus naar levenscyclus. Terwijl het ware belang gelegen is in het opnieuw bezielen van de tijd. Tijd toevoegen aan het leven komt ons niet toe. Leven toevoegen aan de tijd, maakt daarentegen deel uit van onze vrijheid. Laat ons daarom onze sterfelijkheid aanvaarden voor een beter leven hier en nu.

Overigens roept God ons door de komst van zijn Zoon niet op tot onsterfelijkheid, maar wel tot eeuwigheid. De tijd van de God van Jezus Christus is niet cyclisch maar lineair. Elkeen van ons is binnengetreden in de tijd van God op het moment van onze verwekking. Wij leven ons leven door dit in te schrijven in de geschiedenis van de mensheid en ons overlijden zal het binnengaan betekenen in het eeuwige leven. Ze is slechts een overgang van dit leven hier, naar het volle leven bij God. Zo leidt de trouw naar de eeuwigheid, de goddelijke gave bij uitstek. God verwacht van ons dat wij trouw blijven aan dat geloof dat in ons woont en ons begeestert. Trouw is geen statische houding, maar een avontuur. Het avontuur van het leven, het avontuur van God. Daarom zegt Jezus ons vandaag: “Houdt uw lendenen omgord en uw lampen brandend, weest waakzaam en houdt u bereid!” Vanuit deze te beleven trouw klinkt de belofte door van de eeuwigheid waarin God bij ons zal zijn. Zalig zijn wij, die mogen leven met zulk een belofte. Laat ons niet voorbijgaan aan ons eigen leven. Laat ons onze sterfelijkheid aanvaarden en leven toevoegen aan de tijd. Laat ons onze lendenen omgord houden.

Amen.