Lieve mensen,
Het einde van het kerkelijk jaar is bijna afgelopen. Vandaag is het de voorlaatste zondag. Aan alles komt een einde. Geen steen zal op de andere blijven. Oorlogen, rampen, hongersnood, epidemieën zullen er zijn. Men zal u vervolgen. Wil het evangelie ons angst aanjagen? Ik weet het niet. Alles wat ik daarnet heb gezegd gebeurt vandaag de dag nog steeds en dichterbij dan wij zouden wensen. Onze kranten, journaals altijd slecht nieuws. Ook in ons eigen leven kan ellende toeslaan: ontslag op werk, ziekte, geldgebrek, altijd ruzie in het huishouden enz…. Hoe moeten we verder? Op zo’n momenten kan je wellicht de muren oplopen, je bent echt wanhopig. En nu…en nu…
Misschien halen we God erbij. We gaan bidden. We zoeken troost bij mensen die luisteren en bij God, die blij is dat je Hem hebt gevonden.
Hoop doet leven en wij hopen op een Goede Boodschap. Goede Boodschap is niet de mensen angst aanjagen. We mogen zeker niet pessimist worden, want geen haar van je hoofd zal verloren gaan. Christelijk realisme overwint elk pessimisme en is gevuld met hoop. Maak je geen zorgen voor het einde van de wereld. Zorg ervoor dat je je taak als Christen ten volle opneemt. Onze taak hier in deze wereld is van onschatbare waarde. Elke dag weer opnieuw moeten we ons inzetten voor vrede, gerechtigheid en de schepping geen geweld aandoen. Wij mensen zijn op deze wereld om getuigenis af te leggen van God, onze goede Vader. We moeten ons ook inspannen om armen en weer-lozen op te vangen en ze liefdevol te bejegenen. Wees standvastig, dan zal je leven en weten dat God altijd bij jou is. God laat je niet alleen. Zorg dat je lichaam een gastvrij huis wordt.
En zo is het toch lieve vrienden. God staat aan het begin en Hij komt aan het einde. Hoop staat aan het begin en hoop komt aan het einde.
Zo zijn de laatste zondagen van het liturgisch jaar zoals de laatste levensdagen van een mensenleven, bij uitstek dagen van de Christelijke hoop. In de tweede brief aan de christenen van Tessalonica wil Paulus ons iets duidelijk maken. Recept voor Christelijke hoop is helemaal niets speciaals of bijzonders, het is de gewone taak, het gewone werk van elke dag. Paulus zegt het goed: in ons midden zijn er mensen die zich met alles bemoeien maar zelf doen ze helemaal niets om mensen te troosten of mensen te helpen. Paulus benadrukt heel duidelijk: de plicht, het werk, de opdracht, de taak van elk eendere dag. Daarop steunt alle toekomst, alle verwachting, alle hoop. Daadkrachtiger dan alle doemdenken. Vruchtbaarder dan alle valse dromen en onheilsprofetieën.
Sterker dan het einde van de tijden. Net zo sterk als de liefde, dat is: sterker dan de dood. Deze laatste zin doet me terugdenken aan het moment dat ik één van mijn vroegere klasgenoten de ziekenzalving heb gegeven. We zijn samen bij haar thuis. Zij is nog heel bewust en weet heel goed wat er nu zal gebeuren. Haar man en haar kinderen waren ook tijdens de ziekenzalving aanwezig. Een heel ontroerend moment. Ik kan niets anders doen dan mijn laatste zin herhalen. Heel sterk.Net zo sterk als de liefde, dat is: sterker dan de dood.
