Jezus "toonde hun zijn handen en zijn zijde." Dat klinkt niet echt als Pinksteren. Bij Pinksteren denken we meestal aan een hevige windvlaag, verdeelde vuurtongen, spreken in andere talen, bedwelmd door de Geest. Zo beschrijft Lucas het. Maar Johannes' verslag van Pinksteren vertelt over gesloten deuren, angst, wonden, vrede.

In Johannes' evangelie is Pinksteren stiller en intiemer. Het is paasavond en de discipelen zijn bang. Ze verschuilen zich achter gesloten deuren. Jezus komt bij hen staan. "Vrede zij met u," zei hij. Toen toonde Hij hen zijn handen en zijn zijde, zijn wonden van de kruisiging.

 Ik vraag me af waarom Jezus dat deed. Ik vraag me af waarom hij wilde dat zij - en wij - zijn wonden zagen. En ik denk dat er meer te zien is dan alleen het teken van de spijkers en de doorboring van het zwaard. Ik denk dat Jezus, door ons zijn wonden te laten zien, zich identificeert met ieder mens die gewond is geraakt. Ik denk dat de open wonden van Jezus de pijn van de wereld bevatten.

 Het gewonde lichaam van Jezus staat symbool voor onze gewonde wereld. Te kijken naar Jezus' handen en zijn zijde is het zien van de wonden die we zelf hebben opgelopen en die we anderen hebben toegebracht.

 En ik vraag me af wat dat bij ons oproept. Wat doet ons hart vandaag pijn? Wat zijn de tere plekken in ons leven? Wat ettert er diep van binnen waarvan we niet willen dat iemand het ziet? Waar zien we een ander pijn lijden?

Het is niet makkelijk om over onze wonden te praten. Praten over onze wonden vereist dat we kijken naar wat we gedaan en nagelaten hebben. Het betekent dat we in onszelf moeten kijken. Het betekent verantwoordelijkheid nemen voor ons leven. Het betekent het leven en de wonden van een ander evenveel waarderen als die van onszelf.

 We weten dat allemaal in ons hoofd en het is logisch. Maar meestal willen we onze wonden niet onder ogen zien of ermee omgaan. Vaker wel dan niet willen we ontkennen dat ze pijn doen. We willen onze wonden negeren of vergeten, ze naar het verleden verwijzen.

 Maar Jezus doet geen van die dingen. In plaats daarvan verschijnt hij achter de gesloten deuren. Hij toont hen zijn wonden en zegt  "Vrede zij met u."

 Jezus wonden zitten midden in de vrede die hij aanbiedt. En wat als dat ook voor ons geldt? Wat als we allemaal leven met een gewonde vrede? Wat als de enige echte vrede die we kunnen bieden voortkomt uit de wonden die we hebben opgelopen?

 De vrede die Jezus biedt betekent niet rust of afwezigheid van conflicten. En het betekent niet dat we per se onze zin krijgen. Het is meer dan een wapenstilstand, een overeenkomst om het oneens te zijn, of de berusting om mee te gaan om mee te kunnen. 

De vrede die Jezus biedt verandert harten. Hij geneest levens en laat alle mensen ademen. De vrede die Jezus biedt wordt gevonden naast onze wonden. Het is een gewonde vrede.  Moge die vrede van Christus met ons allen zijn! Amen.