“Mijn juk is zacht en mijn last is licht.” Het is zoveel makkelijker dit te zeggen dan te beleven, vooral wanneer we de indruk hebben dat de hemel ons zonet op het hoofd is gevallen. We kunnen ons in de war voelen, verloren, eenzaam. Gelukkig voor ons hebben we ons geloof, het vertrouwen in God die zich openbaart in Jezus Christus en die ons bevestigt: “Mijn juk is zacht en mijn last is licht.”
Maar op welke manier is het juk van de Heer licht? Er komt een oud verhaal in me op, dat goed deze stelling van Jezus samenvat. Op een dag ziet een man een klein kind dat op zijn rug een ander kind draagt, dat kreupel is. Het kind zwichtte haast onder het gewicht en ging maar traag, heel traag vooruit. Niet veel om gelukkig over te zijn, zo zou je denken. Maar ze waren het wel, en ze straalden hun geluk ook uit. “Dat is best een zware last die je daar draagt”, zo zei de man tot het kind. “Welnee meneer”, aldus het kind, “dit is mijn kleine broer”. De wijsheid van dit kleine kind deed onze man verstomd staan. In zijn eigen woorden herinnert dit kind ons eraan dat wat ons redelijkerwijs zwaar kan lijken, en het ook in werkelijkheid is, dikwijls lichter wordt wanneer het beleefd wordt met liefde. Wanneer de liefde in het hart van onze inspanningen staat, is de last geen last meer maar een levenservaring.
Alleen zijn we niet in staat om alles te dragen, dat klopt. We hebben elkaar nodig, dat wil zeggen: wij moeten elkaar dragen. Christus nodigt ons uit om te aanvaarden op Hem de lasten te leggen die ons al te zwaar lijken. Als je juk te zwaar is, draag deze dan over op diegenen die je graag ziet. Door deze in hun hart te leggen, draag je het op aan God die het voortaan met jou zal dragen. Geluk en ongeluk kunnen in God worden gelegd. Als wij het doen in naam van de liefde, dan zal onze last licht worden. Op het kruis heeft God al onze lasten op zich genomen. Hij deelt met ons het gewicht door ze te dragen. Hoe? Hier worden we geconfronteerd met een mysterie, dat het hart vormt van ons geloof. Gelukkig overigens voor ons dat er in ons leven een deel mysterie en onbekendheid overblijft. Er bestaat het gevaar, een groot gevaar, om altijd alles te willen begrijpen. Als mensen staan wij vragend in het leven, zoekend naar God, en dat zal zo blijven. Maar in onze poging om alles te begrijpen, riskeren we in de volgende val te trappen: de val te denken dat we het weten en zo een tijdperk van zekerheden in te gaan, die ons voor altijd zullen insluiten. Maar als we weten, dan moeten we niet meer geloven, want dan hebben we de kennis al verworven, zoals Sint Augustinus terecht opmerkt. Nochtans is het geloof beleven in het leven staan, al pogende te begrijpen wat we geloven, maar steeds erkennend dat wat ons bewoont in het diepste van ons wezen een mysterie is en dat altijd zal blijven. Een mysterie dat niet kan opgelost worden louter met de sleutels van ons menselijk verstand. Dit mysterie wordt eerst en vooral geloofd in het hart van onze gevoelens. Dit hebben de allerkleinsten van het Evangelie begrepen: dat het mysterie van het geloof zich laat ontdekken, zich ontsluiert, zich openbaart, beetje bij beetje, stap voor stap, tijdens een ontmoeting, in een relatie, en niet enkel in boeken. Alsof Jezus ons zegt dat het mysterie van het geloof verloopt langs het hart van een menselijk wezen. En dat klopt, want het is net op die plaats dat God in ons leeft. Het hart is het hart van het geloof. Als wat ik u zeg waar is, dan rest me nu niks anders dan te zwijgen, opdat ieder van u in zichzelf kan keren om er zich tot God te richten, die in eenieder van ons leeft, en bij wie u al uw lasten kan afleggen. Amen.
