Door de woorden van Jesaja over te nemen, nodigt Johannes de Doper ons niet uit om de macht omver te werpen, om de gevestigde orde te veranderen, om een revolutie te ontketenen. Hij nodigt ons wel uit tot bekering, dat wil zeggen, tot het grijpen van de macht over ons eigen leven. Om ons een weg te banen door de woestijn.  

De woestijn waarover het evangelie spreekt, is het tegenovergestelde van macht. Het is een plaats waar we ons eindelijk bewust worden van onze eigen afhankelijkheid. De weg van de woestijn gaan is niet   “deserteren” of vluchten voor de eigen verantwoordelijkheden! Het is onze eigen gebreken aanvaarden. De woestijn wekt in ons een verlangen, een dorst. In die zin is het de plaats van ontmoeting met onszelf. Het is de plaats van bekering, van gesprek met onszelf! De woestijn is dus niet een lege plaats waar we niets horen of waarnaar we kunnen vluchten. Daar is in wezen een stilte waarin een stem —misschien de onze— wordt gehoord. De woestijn is als de wind van de Geest. Niet iets wat spreekt, maar wat ons doet spreken en ons helpt anderen een stem te geven. 

De woestijn is dus datgene wat onze stem laat uitstralen, diep in ons. Het is die ruimte die ons hart beschikbaar maakt; die plaats van ontmoeting, waar gehoord wordt wat wacht om gehoord te worden.  Daarom verafschuwt onze hedendaagse cultuur de woestijn, want het is een plaats van waarheid die geen maskers toelaat. De woestijn —net als de stilte— confronteert ons met onszelf, met wie we proberen te zijn. 

De woestijn confronteert ons met onze emotionele incoherentie. 
Zij confronteert ons met onze soms falende wil. 
Zij confronteert ons met degene waar we niet om kunnen rouwen. 
Zij confronteert ons met wat we willen zijn, en wat we niet kunnen zijn... 

In woestijnen is er geen duidelijk pad, maar eerder een pad dat geschreven moet worden met wat we zijn, niet met wat we willen zijn. Naar de woestijn gaan is naar jezelf luisteren en altijd redding ontdekken, een mogelijk herstel. Het is een weg van waarheid met onszelf die ons ertoe aanzet de ravijnen van droefheid te vullen, de bergen van zelfgenoegzaamheid te verlagen. De woestijn is juist die plaats waar we niet kunnen stilstaan, niet kunnen stoppen. Om vreugde te laten groeien, moet ons ego soms afnemen... 

Laten we dus, ongeacht onze leeftijd, ondanks de routine, geduldig deze wegen in onze innerlijke woestijnen volgen. Sommige wegen zullen ons uit koers brengen. Vanwege onze wonden of onze angsten. Andere wegen zullen nog bezaaid zijn met alle valkuilen van onze aarzelingen, van ons verdriet. Andere wegen zullen ook natuurlijk, geruststellend en vertrouwd lijken. 

Dit is de innerlijke weg die wij met de hulp van de Geest kunnen volgen, in het hart van ons soms moeizaam persoonlijk leven. 
Het is dus in onze woestijnen dat wij Gods kleine innerlijke stem moeten laten weerklinken.  Dan zal een diepe vreugde gevonden worden in deze innerlijke plaats die we misschien verlaten hebben... 

Het is aan ons om de stem van de Geest te laten weerklinken in onze harten, om met vertrouwen te verwelkomen wat komen gaat. Dan zal deze tijd van de Advent voor ons een bron van ware vreugde en herstel zijn. Amen.