Het verhaal van de intocht, zoals Marcus het vertelt, is een verhaal van verdekte tegenstrijdigheden. Je wordt voortdurend op het verkeerde been gezet.
Feestelijk eerbetoon en de dreiging van lijden en dood klinken er beide in door.
En dat wordt expliciet in de daarop volgende lezing uit Marcus 14.
In onze tijd moeten veel mensen eveneens in omstandigheden van dreiging of onrecht zoeken naar heilzaam leven gericht op het goede. Ieder van ons krijgt daar zijdelings ook mee te maken. Hoe dan te handelen?
Misschien kunnen de hoofdpersonen van vandaag ons daarbij inspireren.
Jezus is net als alle andere Joden op weg naar Jeruzalem, de heilige stad (Hieros), de stad van Salem, sjaloom Jerus sjalem. De stad van het visioen van Gods goedheid.
Je zou denken: een vreugdevol gebeuren.
Maar dat hapert al op bij de openingszin: ‘Toen ze Jeruzalem naderden en in de buurt waren van Betfage en Betanië bij de Olijfberg’.
De pelgrims moeten eerst Betanië aan doen. Dat stadje ligt aan de droge kant van de bergen. Het regent er vrijwel nooit. ‘Bet oni’, ‘huis van ellende’ heet het daarom. Maar de goede hoorder weet dat die beeldtaal verder strekt. De weg naar Jeruzalem, de stad van vrede, loopt via het lijden. Dat weet ook de lijdende knecht uit het lied van Jesaja. Een andere weg is er niet….
De leerlingen voeren de opdracht van Jezus uit om een ezelsveulen ‘los te maken’. In zijn opgang naar Jeruzalem zal Jezus geen paard van aanzien berijden, maar dit dier van de dienstbaarheid..
Omstanders vragen natuurlijk waarom ze het veulen los, vrij maken. Hun antwoord is: ‘de Heer heeft het nodig’. De Heer, dat is hier de Eeuwige zelf. Ze maken het veulen vrij van de praktische dienstbaarheid van alledag om zijn werk aan de weg van Gods bevrijding te kunnen doen.
Dat klinkt prachtig. Maar een ezel is ook het lastdier waarop vroeger verslagen koningen werden rondgedragen en ‘afgevoerd’. Jezus ‘afgang’ is er dus ook mee aangezegd. De weg naar Jeruzalem, de stad van vrede loopt dus via de dienstbaarheid naar de ‘afgang’, het sterven. Een andere weg is er niet.
Toch staat Jezus feestelijke processie als Gods gezondene te wachten, Een binnengaan in de stad van vrede. Zo wordt hij bij de intocht ook toegezongen: ‘Gezegend hij die komt in de naam van de Heer’. De mensen die hun mantels afleggen en uitspreiden herkennen in hem de Gezondene. Ze leggen met hun mantels hun oude leven af om zijn weg van Gods liefde te gaan. Maar of ze de gevolgen van hun keuze vermoeden blijft onduidelijk.
De vrouw die een flesje nardusolie over Jezus uitgiet begrijpt dat maar al te goed. Ze is ervan doordrongen dat Jezus zijn werk als brenger van heil, als ‘Verlosser’ met de dood zal bekopen. Tijdens een feest (opnieuw!) maakt ze daarom een gebaar van liefde. Ze brengt hem eer met het uitgieten van de olie. Maar meer nog spreekt ze daarmee uit dat ze heeft begrepen dat de weg naar het leven met God gaat via lijden, afgang en sterven. Een volgeling tot ‘het bittere einde’. Daarom kan Jezus ook zeggen: ‘Ik verzeker jullie: waar ook maar ter wereld het goede nieuws verkondigd wordt, zal ter herinnering aan haar verteld worden wat zij heeft gedaan.’ De weg naar het leven gaat via de dood. Een andere weg is er niet.
Ook Paulus tekent Jezus’ weg zo: ‘ Hij nam de gestalte aan van een slaaf en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het kruis. Daarom heeft God hem hoog verheven en hem de naam geschonken die elke naam te boven gaat, en elke tong zal belijden: ‘Jezus Christus is Heer.’ ‘
Wij zijn christenen, volgelingen van Jezus Messias. Ik wens ons allen toe dat we de moed en het vertrouwen hebben in zijn spoor te treden. Juist nu we zo met onzekerheid, lijden en kwaad worden geconfronteerd. Dat we ons niet laten weerhouden dienstbaar te zijn aan het koninkrijk van de Eeuwige, wat er ook aan tegenslag of tegenstand op ons pad komt.
Ons leven gaat helaas niet zonder lijden. Maar onze weg zal door lijden heen niet zonder vreugde zijn, want we gaan de weg van de Eeuwige, die ons zijn naam gestand doet: Ik zal er zijn.
Achter het kruis gloort de vreugde van Pasen.
