De Dominicanenkerk past uitstekend in het unieke parkachtige kader van het Zoute. Architecturaal vormt ze één geheel met de omringende bewoning. Oorspronkelijk had ze de heilige Philippus als patroonheilige. In 1935 werd ze opnieuw ingewijd door monseigneur Lagae, missiebisschop van Niangara (Congo) en toegewijd aan Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans. Sedert de oprichting van de kerk in 1925 dragen de paters Dominicanen zorg voor de liturgie en de spirituele activiteiten rond de kerk. Het hekken geeft toegang tot het kloosterpand, een vierkant geplaveide binnenplaats met bomen, omsloten door een door tongewelf afgedekte gaanderij met rondbogen op korte zuilen.
De Domincanenkerk dankt haar bestaan aan de opkomst van het toerisme op het einde van de 19de eeuw. Ze bevindt zich in de Sparrendreef en maakt deel uit van de tuinwijk, destijds in opdracht van de familie Lippens uitgetekend door stedenbouwkundige Joseph Stübben. Kerk (1925) en het bijhorend kloosterpand (1927) werden gebouwd in een neoromaanse stijl naar een ontwerp van Joseph Viérin in samenwerking met zijn zoon Luc en Antoine Dugardyn. Het opmerkelijk houten kapwerk, in de vorm van een omgekeerd schip, is geïnspireerd door de halle van Nieuwpoort. De klokkentoren refereert aan de oude kerktorens van Knokke-dorp en Heist. Naast één grote klok (Michaux) hangt er een klokkenspel dat om het kwartier een melodie speelt waarvan de duur van de melodie verlengt naargelang het uur vordert. Wat de inrichting van de kerk betreft met de glasramen, het altaar, biechtstoelen en communiebank - werkte Viérin samen met de Brugse kunstenaar Jules Fonteyne. Hoewel voor soberheid werd gekozen, werden hierop twee uitzonderingen gemaakt: de mozaïek van de H. Thérèse van Lisieux door Anton Molkenboer en de kruisweg van Emile Raes .
Bron: Kristine Liebaert , De dominicanenkerk in het Zoute. Uitgeverij Van De Wiele, Brugge
