We hebben het zonet gehoord: Johannes is verbaasd, verrast, hij kan er niet van over. Hij heeft gezien hoe iemand zonder mandaat noch zending van Jezus demonen uitdrijft. Een concurrent van formaat! Tegenover zo iemand ziet hij geen andere mogelijkheid dan hem aan te geven bij Christus. Deze zou moeten tussenbeide komen om deze oneerlijke concurrentie te beëindigen, want het is toch aan de apostelen en aan hen alleen om dit soort werk te doen. Zij zijn immers de officiële vertegenwoordigers, dat wil zeggen diegene die gemandateerd zijn door de Zoon van God om overeenkomstig te handelen?! Zo zie je maar, zelfs in een Kerk die nog in haar kinderschoenen stond zien we al de verleiding om de macht voor te behouden aan een elite. Alsof de apostelen de enige bewakers waren van de goede moraal, het juiste handelen, de waarheid. Van in eeuwigheid is de mens diep menselijk, met al z’n falen en alle mogelijke fragiliteit.

Binnen deze logica is het antwoord van Christus geheel verrassend: “hinder hem niet”, want overal waar een man of een vrouw, wie hij of zij ook is, demonen uitdrijft – of het nu een demon van ongerechtigheid, van egoïsme, van luiheid, van onverschilligheid weze – overal waar mannen en vrouwen ervoor ijveren dat ieder die werkt een billijke vergoeding krijgt, zoals we daarnet gelezen hebben in de Jakobusbrief, overal waar gelovigen en niet-gelovigen samen bidden, overal is het dezelfde Geest Gods die werkzaam is en handelt in ons. Jezus toont ons zo dat hij geen monopolie eist. Hij is gekomen voor het heil van alle mensen. Hij wil dat wij allen gered worden. Dit is een van de redenen voor zijn menswording. Het is de reden waarom elke mens van goede wil gevraagd wordt demonen en het kwade onder welke vorm dan ook uit te drijven. Zo toont Christus ons dat het dwaas is te denken dat onze cultuur, onze zijnswijze, onze denkwijze superieur zijn aan die van anderen. De anderen hebben zich niet te plooien naar onze keuzes, onze ideeën, onze waarden… We moeten samen werken om de Schepping die ons is toevertrouwd verder te zetten. Allen hebben wij de Geest Gods ontvangen. Laat ons tonen dat we zulk vertrouwen waardig zijn door op een juiste wijze te handelen, dat wil zeggen op een manier die in overeenstemming is met Gods wil.

Deze manier van mens-zijn, vervuld van de heilige Geest, verhindert evenwel niet dat we in de strijd tegen het kwade vele obstakels op ons pad treffen. Die obstakels vat Jezus samen door te verwijzen naar verschillende lichaamsdelen: de hand, de voet en het oog. Hiermee wordt verwezen naar de drie fundamentele verlokkingen van de mensheid, waarmee ook Jezus werd geconfronteerd toen hij zich veertig dagen terugtrok in de woestijn.

Het komt misschien als een opdoffer bij de leerlingen binnen, dat kinderen als voorbeeld gesteld worden. Enkel op die wijze kun je het rijk Gods binnen gaan. De leerlingen hebben het zich wel anders voorgesteld, dat rijk Gods. Veel groter en prestigieuzer. Wat Jezus zegt, zet de wereld op zijn kop. Wie de grootste is moet dienaar van allen zijn. Het is dan ook niet vreemd dat de paus die titel meekrijgt. Hij wordt servus servorum genoemd. Dienaar van de dienaren. Dienaar in het kwadraat. Eén blik op de geschiedenis van de kerk volstaat om te beseffen dat niet iedere paus zich hier erg druk over gemaakt heeft.

Kijkcijfers. Ziedaar een woord van onze tijd. Kijkcijfers zijn de grote schrik van alle presentatoren en makers van televisie en radio. Je kan nog zo goed zijn in je vak: als de kijkcijfers niet navenant zijn, word je onvermijdelijk naar de exit geduwd. Het gevaar van het blind najagen van kijkcijfers is echter dat de kwaliteit van de uitzendingen steeds middelmatiger wordt. Alsof de “nivellering naar beneden” de regel is geworden. Nochtans zijn kijkcijfers iets natuurlijks.

We gaan ons niet verdiepen in de kerkelijke dogma’s die over Maria circuleren. Ik stel voor dat we in de leer gaan bij de kunstschilders. Er zijn namelijk ontelbaar veel afbeeldingen geschilderd van Maria die de boodschap ontvangt van de engel dat ze zwanger zal worden. U kunt zich het tafereel ongetwijfeld voor de geest halen: Maria is, zoals het hoort, in gebed verzonken, de gevleugelde engel komt binnen met zijn verrassende boodschap.

Thomas Edward Lawrence, beter gekend als Lawrence of Arabia, ging op een dag op bezoek bij een van zijn vrienden, Thomas Hardy, een bekend dichter. Aangezien hij dienst deed in de Engelse luchtmacht, droeg Lawrence zijn pilotenuniform. Eveneens aanwezig bij het bezoek was de echtgenote van de burgemeester van Dorchester.

Iedere zondag opnieuw horen wij in de liturgie een prachtige evangelielezing. Het zijn verhalen die Jezus zelf vertelt of die over Jezus verteld worden. Ze zijn in elk geval afkomstig uit een andere tijd en uit een andere cultuur dan de onze. Het merkwaardige van die verhalen is, dat ze voor ons, moderne westerlingen, eigenlijk niet moeilijk te verstaan zijn, meer zelfs, dat ze een boodschap bevatten die kennelijk brandend actueel blijft.

Jezus heeft compassie met zijn leerlingen. Blijkbaar heeft hun optreden niet zoveel succes gehad. Jezus neemt hen even mee naar een rustige plek. Maar daar staat reeds een menigte te dringen. Ze komen van overal. En ze zijn als  schapen zonder herder. Jezus heeft medelijden met hen. Hij is er niet goed van dat mensen zo aan hun lot worden overgelaten. 

Terwijl modemakers van over de hele wereld al via de televisie proberen hun wintercollectie aan de man te brengen, alsof onze hele outfit dringend aan herziening toe is, zegt Christus ons in zijn Evangelie nog geen reservetuniek mee te nemen wanneer we op missie worden uitgezonden. Een verrassend contrast dus tussen het leven van vandaag en de oproep van Jezus. In eerste instantie zouden we in de val kunnen trappen zulke uitspraak van Jezus gewoon te verwerpen, weigeren om diens gebrek aan praktische zin te aanvaarden. Christus spreekt echter niet over eender welke trip, hij heeft het niet over een plezierreisje of een tijd van ontspanning. Nee, hij heeft het over de missie, over de oogst.

“De ambulance ging met schokjes vooruit. Honderd meter, tweehonderd, vijftig, tien, weer honderd. Hij reed achteruit, stopte nog eens, keerde om. Plots besefte Bassam dat ze nog steeds vlak bij de controlepost waren. Pas na twee uur en achttien minuten kreeg de ambulance groen licht om naar West-Jeruzalem te rijden.” Bassam is de papa van zijn tienjarig dochtertje Abir die levensgevaarlijk in het hoofd is geschoten.

Op zesjarige leeftijd kwam ik te weten dat het menselijk leven begint bij een klein zaadje. Vlakbij de plek waar ik woonde in Leuven was een winkel waar zaden werden verkocht. Snel legde ik het volgende verband: in die winkel verkocht men bepaalde zaden enkel aan vaders, die deze vervolgens gaven aan moeders. Ontroerende naïviteit van een kind dat probeert de betekenis van het leven te doorgronden. Elk leven begint als een graantje. En het kleinste van deze graantjes groeit uit tot een boom in wiens schaduw de vogels zich kunnen nestelen.

Bernard De Cock
Zondag 3 januari

De reis van de drie koningen

Het was een koude tocht, en de slechtste tijd van het jaar voor een reis,
voor zulk een verre reis.

De wegen modderig, het weer guur, de winter op zijn strengst.
de kamelen, die hun knieën ontvelden, hun hoeven bezeerden,
werden onhandelbaar en legden zich neer in de smeltende sneeuw.

Dries Ghesquiere
Zondag 15 november

Lieve mensen,

Wat bedoelt het evangelie van vandaag met talenten. Het is niet wat wij denken.
We moeten geen prestaties leveren zoals soms van mensen wordt geëist.
Je verliest dan je menselijkheid, je goede gaven die je hebt, worden dan achterwege gelaten. Deze parabel over Talenten gaat over Jezus.
Jezus heeft ons een grote verantwoordelijkheid gegeven om van deze aarde,          
van deze wereld een mooie samenleving te maken met alle volkeren van de wereld.