De Veertigdagentijd is een jaarlijks weerkerend nieuw begin, een periode om ons te bezinnen op wat essentieel is in ons leven, wat we willen of juist niet, wat we bereid zijn om op te geven, waar we plaats kunnen maken voor iets nieuws. Veertig dagen leeg worden om de genade van Pasen te ontvangen, om daar liefst vijftig dagen van te leven. Wat we moeten loslaten is minder dan we zullen krijgen.

De woestijn als symbool voor de veertigdaagse vasten is één van de thema’s die de Bijbel en de kerk ons aanreiken en die kunnen helpen in onze bezinning. Alvorens aan zijn publieke leven te beginnen, na zijn doop in de Jordaan en vervuld van de Heilige Geest, trekt Jezus de woestijn in.

Van Totem tot verrezen Heer
Johan Leman, o.p.
Uit een beschrijving van het boek: “Onder deze titel schreef Johan Leman een boek waarin hij nadenkt over het ontstaan van het christendom vanuit een historisch-antropologisch perspectief. Dat doet hij door de Bijbel aan een kritisch-exegetisch en archeologisch onderzoek te onderwerpen en dat onderzoek te toetsen op de door exegese gereconstrueerde ideeëngeschiedenis. Johan Leman komt tot de vaststelling dat de evolutie naar een verrijzenisgeloof in een monotheïstische godsdienst als het christendom niet over een nacht ijs ging. Daarbij stoot hij op gelijkenissen met en vervlechting tussen de joods-christelijke traditie, zoroastrisme, hellenisme, rabbinisme, islam en de verlichting……”

Programma:

 
Op 29 januari om 11u nodigen we jullie graag uit de viering online te volgen.

We laten ons even meenemen met de oosterse kerken: daar  wordt het feest van de openbaring (driekoningen in de volksmond) met nog grotere allure gevierd dan het kerstfeest bij ons. Feest van openbaring klinkt ook heel anders dan “de geboorte van Jezus”. Het roept een diepere betekenis op.

We horen het verhaal bij Matteus. Een spannende intrige. Het is goed te weten dat Herodes eigenlijk een fopkoning is die zijn benoeming aan de Romeinen te danken heeft, waardoor hij ook systematisch hun zijde kiest. Bovendien staat hij bekend als zeer gewelddadig. Wie hem tegenwerkt wordt gewoon een kopje kleiner gemaakt.

Sommigen herinneren zich nog wel de manier waarop wij als kinderen de belangrijkste gebeden en ook de inhoud van het geloof van buiten leerden, op school. Ik heb dat in elk geval nog meegemaakt. Ik kan tot op vandaag bijvoorbeeld de tien geboden zomaar opzeggen, want mijn kinderlijk geheugen werd indertijd getraind door een vast spreekritme en door de rijmwoorden bij elk gebod. Het ritme en de rijmpjes waren, om het met een moeilijk woord te zeggen, het mnemotechnische middel: “Bovenal bemin één God, zweer niet ijdel, vloek noch spot, enz.” Ik herinner me dat ik het grootste plezier had in het opdreunen van het zogenaamde zevende en achtste gebod: “Vlucht het stelen en bedriegen, ook den achterklap en ’t liegen”. Den achterklap, wat een sterk woord. Wij gebruiken het tot op vandaag. ‘Achter iemand zijne rug klappen’, in goed Nederlands: lichtvaardig over iemand kletsen of, erger, kwaadspreken als hij of zij er niet bij is. Kortom, lasterpraat. Die wordt hier in verband gebracht met stelen, bedriegen en liegen. Omdat achterklap bedrieglijk en leugenachtig is, steelt ze de goede naam van iemand. Dan wordt die persoon herleid tot de laster die over hem of haar wordt uitgegoten. Op de een of andere manier worden we allemaal wel eens geconfronteerd met die pijnlijke ervaring. Hetzij als slachtoffer, als we ontdekken dat er over ons geroddeld wordt. Hetzij als degene die geroddeld heeft maar ontmaskerd wordt door het slachtoffer of door anderen. In de beide gevallen wordt achterklap aangevoeld als laag-bij-de-gronds. Ja, woorden kunnen iemand levensgevaarlijk kwetsen.

Overweging bij Luc. 6,27-38

Wat hebben het Lucasevangelie en een Davidster met elkaar gemeen? Een Davidsster bestaat uit twee gelijkzijdige driehoeken die je met een beetje verbeelding kunt zien als twee piramides: één piramide met de basis stevig op de grond (‘top-down’) en één omgekeerde piramide (‘down-top’).  Als je Lucasevangelie en de Handelingen als één geheel beschouwt (daar zijn goede argumenten voor) dan kun je het ook beschouwen als een piramide die uiteindelijk omgekeerd wordt. In het begin van het Lucasevangelie wordt de piramide ‘top-down’ beschreven. Het begint bij keizer Augustus en de landvoogd van Syrië en het eindigt bij een pasgeboren kind in een verre uithoek van het Romeinse Rijk.  Helemaal onderaan die piramide zal een beweging ontstaan. Vanuit de uithoek van het Joodse land zal die ‘opgaan’ naar Jeruzalem en zich van daar uit verspreiden over de hele wereld tot in Rome, het machtige centrum van het keizerrijk. Deze wereld omgekeerd!

En hoe kan dat in feite ook anders dan door gewoon duizend verhaaltjes te vertellen die allemaal op hun eigen wijze hetzelfde zeggen, namelijk dat God met ons is?

Het boek maakt dat je zin krijgt om te geloven.’
Bron : www.dominicanen.nl

Op wandeling met de jongste kleindochter vorderen we langzaam. Onder de vele herfstbladeren ontdekt ze voortdurend  bijzondere blaadjes en kleuren: een bruingeel eikenblaadje met een groen gebleven lob, een knalrood blaadje met oranje spikkels, een geel perkament-dun exemplaar waar doorheen ze een piepklein oranje blaadje ziet, enz.

Zij laat ons -ook letterlijk- stilstaan bij datgene waaraan wij achteloos voorbij gaan. Zij geeft aandacht en daardoor bestaansrecht aan het ongeziene en roept ons verlangen wakker naar die verloren verwondering.