Om te reageren op de preek : Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Over water wandelen
Wanneer we de Schrift niet als echte literatuur kunnen lezen zal er ons heel veel ontgaan. Een verhaal kan eventueel berusten op iets wat gebeurde. Het zal vooral echte betekenissen prijsgeven wanneer het onze verbeelding scherpt, een aanvoelen wakker maakt en iets in ons beroert. Matheus schrijft vandaag hoge literatuur. Over een spook. In de wazige ochtendschemering. Het glijdt over het water. En heeft een stem. Ik veronderstel dat hij niet anders kon schrijven dan op deze wijze. In iedere geval vermijdt hij een gesneden boterham en betekenissen als gebetonneerde clichés.
We gaan dus over water wandelen. Hoe heerlijk moet dit aanvoelen. Schoenen en kousen uit en op blote voeten het gladde rimpelloze oppervlak onder je voelen. Je deint mee. Onmiddellijk voel je hoe je gedragen wordt, bij elke stap. Je pletst op zekerheid. Verrassend onwennig is dit. Je beweegt op een donkere diepte die helemaal niet dreigt. Er is geen angst, wel een grote natuurlijke rust, een soort mateloze sereniteit. Het uitzicht is wijd, overal rondom niets dan water. Je liet de drukte achter je, je bent licht, je ademt breed en ruimt. Er is iets als “oneindigheid”. Onwillekeurig wandel je, zonder haast, naar de overkant, naar iemand toe. Zonder omwegen ga je iemand groeten, misschien iemand van de overkant die jou tegemoet komt. En dan elkaar groeten, de hand reiken, midden die wijde watervlakte, op naakte voeten.
