« Qu’est-ce que j’ai fait au bon Dieu pour mériter cela ? », c’est la question que se posent beaucoup de personnes maintenant, et que, nous aussi, nous nous posons parfois : « qu’est-ce que j’ai bien fait au bon Dieu pour mériter tout cela ? »  Cela peut être une violente dispute dans le couple, une grave maladie dans la famille ou une catastrophe au travail.  Il  y a la série de catastrophes qui se suivent et qui s’accumulent : quand ce n’est pas le frigo qui tombe en panne, c’est la voiture qui a un accident. Quand ce n’est pas le grand-père qui tousse, c’est le petit dernier qui attrape la grippe.  Il y a des moments où tout semble aller de travers et on a peur de recevoir une lettre ou un coup de fil : ce sera encore une nouvelle facture ou une nouvelle catastrophe.  Mais il y a des catastrophes qui sont injustes et d’autres qui le sont moins.

Jef Schoenaerts
Zondag 3 november

Het verhaal van Zacheüs is overbekend. Omdat het zo plastisch verteld wordt,  kennen de meesten het al van kindsbeen af.    Vaak wordt het op dezelfde manier  geïnterpreteerd als de vele evangelieverhalen over zieken die door Jezus worden  genezen. Maar misschien is dat toch wel wat kort door de bocht. Om het eigene van het Zacheüsverhaal te begrijpen, wil ik daarom even terugkeren  naar het verhaal  nét daarvoor in het evangelie.    Het gaat over een blinde man die  begint te roepen als Jezus in de buurt is. De omstaanders proberen hem te doen  zwijgen maar hij roept alleen maar luider.  Wat wil die blinde?  Hij zoekt hulp voor  een heel concrete nood: hij wil létterlijk weer zién.   Mensen roepen Jezus vanuit  hun fysiek of mentaal lijden, vanuit de dood rondom hen: ze zijn talloos in het  evangelie.  Denken we maar aan Jaïrus die weent om zijn overleden 12-jarig  dochtertje, aan de schoonmoeder van Simon Petrus met hoge koorts, aan de man  met de verschrompelde hand, aan de kromgebogen vrouw gekweld door een boze  geest,…     

Jo Van Hoorde
Zondag 27 oktober

Het lijkt niet eenvoudig om met zo’n bijna vanzelfsprekend verhaal aan de slag te gaan.
Wat valt er immers nog te zeggen? Alles lijkt duidelijk. Een Farizeeër en een tollenaar worden zwart-wit tegenover elkaar gezet met een duidelijke boodschap: het verhaal is bedoeld voor de mensen die anderen minachten. En de evangelist voegt er de moraal van het verhaal aan toe, voor het geval u het niet zelf zou kunnen vinden hebben: ‘Wie zichzelf verheft zal vernederd worden en wie zich vernedert zal verheven worden.’ De hoogmoedige Farizeeërs in dit leven zingen best een toontje lager en die arme sukkelaars van tollenaars, ze kunnen fluitend verder.
Case closed. We hebben het begrepen, want wij zijn natuurlijk niet zoals die Farizeeër, wij kijken in geen geval neer op andere mensen om wie ze zijn of wat ze doen.

Guido Van Hercke
Zondag 20 oktober

Het evangelieverhaal van vandaag is weer typisch Jezus van Nazareth: scherp, prikkelend en altijd ook confronterend. Want het is niet min wat er met die weduwe gebeurt. In die tijd is een weduwe  een vrouw zonder bescherming, aangewezen op de hulp van anderen. Ze kon niet erven. Had ze kinderen, dan konden die haar helpen, anders moest ze terug naar het ouderlijke huis. Wilde ze of kon ze dat niet, dan moest ze maar bedelen. Sedert de profeten noemt de bijbel drie groepen mensen die zo zwak waren: de weduwen, de wezen en de vreemdelingen.

Ignace d'Hert
Zondag 6 oktober

“Geef ons meer geloof!”! Wat bedoelen die apostelen daar mee? Bedoelen ze : geef ons meer wilskracht om te geloven dat God in zijn voorzienigheid de geschiedenis leidt ? Dan blijkt hij toch niet opgewassen tegen al die mensen die de hele geschiedenis door dood en vernieling zaaien. Zelfs de natuurkrachten kan hij niet in bedwang houden. Aardbevingen, tsunami’s, hij is ze niet de baas. Ze verwoesten duizenden mensenlevens. “Geef ons meer geloof!” Betekent het: geef ons meer nederigheid om die onbegrijpelijke geloofspunten te aanvaarden die we vroeger hebben geleerd ? Over één God en toch drie personen? En over Jezus menselijk en goddelijk tegelijk? En Maria moeder en maagd. “Geef ons meer geloof”. Betekent het : geef ons meer volgzaamheid om gewoon te slikken hetgeen een of andere gestoorde theoloog uit zijn hoed getoverd heeft, zoals het voorgeborchte der hel als rustplaats voor ongedoopt gestorven kinderen, of dat vrouwen geen priester kunnen worden? Dan zeg ik : daar gaat geloven toch niet over. Geloof is geen intellectuele acrobatie. En het is ook geen abracadabra.

Antoinette Van Mossevelde
Zondag 15 september

‘Aandacht, aandacht! Aan iedereen wordt gevraagd uit te kijken naar een 2 jarig jongetje met blauw zwembroekje, blonde krullen, luisterend naar de naam…. ‘ Jaarlijks hoor je dergelijke oproep aan het strand. Tijdens de zomermaanden aan de kust raken kinderen zoek, spelend of nieuwsgierig verkennend. Voor de ouders zijn het dan vaak heel angstige en beklemmende momenten alvorens het kind teruggevonden wordt. En gelukkig gebeurt dat zo goed als altijd. Maar soms duurt het meerdere uren. En die spanning en ook de uiteindelijke opluchting blijven je levenslang bij.

Ignace d'Hert
Zondag 8 september

Weer staan we voor een woord van Jezus waar we koude rillingen van krijgen. “Je  kruis opnemen”. Alles achterlaten:  vader, moeder, vrouw en kinderen. Ik  krijg het benauwd wanneer ik denk aan de vele manieren waarop zo’n woord op het leven van mensen heeft ingewerkt. Er is lijden mee toegedekt, ontbering goedgepraat, miserie als goddelijke uitverkiezing voorgesteld.

George De Vinck
Zondag 1 september

Op  vandaag leven we in een tijd waarin eetcultuur centraal staat. De maaltijd is immers een moment, waarop familie,, vrienden of collega’s velerlei nieuwsjes .. met mekaar delen., het is een moment waar we mekaar vinden en tafelgenoten een inkijk gunnen van wat er  in ons leeft. … Ook bij de Joden was de maaltijd een  belangrijk  maatschappelijk gegeven, dat gevierd werd in verbondenheid met God en de medemens.