Vorige week hoorden we dat de apostelen zich hadden opgesloten. Hun sterke man Jezus had hen verlaten. Hoe moet het nu verder. Ze praten met elkaar over vroeger en hoe goed het toen was. Veel van wat ze konden herinneren, maakte hen blij, maakte hen zachter. Afscheid nemen van een goede vriend of van naaste familielid, we kennen het allemaal. Allerlei verhalen flitsen door je heen. Ja wat was dat fijn toen we samen op reis waren. Heerlijke momenten ook om samen aan tafel te zitten en te vertellen over vroeger en zoveel herinneringen ophalen. Het is van alle tijden.

De Handelingen vertellen over de eerste christenen. Met hart en ziel delen ze alles met elkaar.  Ik ben het toch niet zeker of het in de eerste christelijke gemeenschappen alles rozengeur en maneschijn was en dat niet altijd alles met anderen werd gedeeld. Lucas wil duidelijk maken dat christen zijn, ook eisen stelt. Christen zijn vraagt, inzet, samenhorigheid, zorg, is anders gaan leven, dus niet alleen voor zichzelf, maar met zorg voor je medemensen. Christen zijn is breken en delen. De apostelen hadden zich opgesloten. Ja, ze hadden Jezus in de steek gelaten.

Toen Jezus en zijn leerlingen Jeruzalem naderden en de Olijfberg bestegen in de richting van Betfage, zond Jezus twee van hen vooruit met de opdracht: 'Gaat naar het dorp, daar vóór u, en het eerste dan ge zult vinden is een vastgebonden ezelin met een veulen. Maakt die los en brengt ze bij Mij.

Deze maand maart hebben we het meegemaakt dat we sinds één jaar met het Corona-virus opgeschept zitten. En het is nog niet gedaan... Vele mensen, en dan vooral jongeren, voelen het aan als een diepe wonde; we zien hoeveel geweld er in de adrenaline aanwezig is, en klaar staat om uit te barsten. We zijn ondertussen aan de vijfde zondag van de vasten; maar Covid 19 is harder te verduren dan welk vasten dan ook: ook dit jaar is trouwens de carnaval van het begin van de vasten weeral opgedoekt. Vorig jaar is bij ons een familielid gestorven aan Covid, door het leger afgevoerd, en niemand weet waar die ergens begraven zou kunnen zijn. Hebben we nog ergens, diep in ons hart, een spoor van levenslust of levenskracht, die ons rechthoudt, elke dag weer opnieuw?

Bernard De Cock
Zondag 3 januari

De reis van de drie koningen

Het was een koude tocht, en de slechtste tijd van het jaar voor een reis,
voor zulk een verre reis.

De wegen modderig, het weer guur, de winter op zijn strengst.
de kamelen, die hun knieën ontvelden, hun hoeven bezeerden,
werden onhandelbaar en legden zich neer in de smeltende sneeuw.

Dries Ghesquiere
Zondag 15 november

Lieve mensen,

Wat bedoelt het evangelie van vandaag met talenten. Het is niet wat wij denken.
We moeten geen prestaties leveren zoals soms van mensen wordt geëist.
Je verliest dan je menselijkheid, je goede gaven die je hebt, worden dan achterwege gelaten. Deze parabel over Talenten gaat over Jezus.
Jezus heeft ons een grote verantwoordelijkheid gegeven om van deze aarde,          
van deze wereld een mooie samenleving te maken met alle volkeren van de wereld.

Didier Croonenberghs
Zondag 15 november

Wat had je over je willen zeggen... bij je grafrede?

Dit is de nogal radicale vraag die ik vaak stel aan mensen die ik begeleid, ongeacht hun leeftijd! Wat willen we achterlaten als de dood —als een dief— komt? Het gaat er niet om dat we ons nu schuldig voelen of spijt hebben van alle keren dat we beter hadden kunnen liefhebben... maar om onszelf af te vragen: "Wat doen we nu om onze geliefden met woorden van vreugde over ons te laten spreken?" Is het nodig om nu al verdiensten te verzamelen? Moeten we nu geweldige dingen doen? De boodschap van de gelijkenis is verrassend en in werkelijkheid binnen ieders bereik. De dienaar die in de vreugde van zijn Meester treedt, is gewoonweg "trouw geweest aan een paar dingen"!

Iemand in de avond van zijn leven zei ooit tegen me: "Ik denk dat ik mijn leven heb gemist". Deze persoon herkende geen bepaald talent voor zichzelf... maar hij was toch het voorbeeld van de dienaar, nederig en trouw in kleine dingen! Ook al zijn sommige mensen soms hard voor zichzelf en denken ze dat hun leven een mislukking is, het Evangelie herinnert ons eraan dat er in ieder van ons, op elke leeftijd, delen van onze persoonlijkheid zijn die nog steeds kunnen rijpen, groeien, verbeteren met de tijd...

Laat niet de tweede dood over ons komen

Lieve tochtgenoten,

Alles is dit jaar anders, ook het feest van Allerheiligen. Gaan we naar het graf van onze geliefden of houdt de angst ons binnen? Gaan we ritueel groeten wie zonder groet zijn weggegaan of blijft het bij het aansteken van een kaarsje bij een foto op de kast?

Allerheiligen is een weemoedig feest verbonden met de herinnering aan velen die ons voorgingen, verbonden met de natuur die vol kleuren zich in een stille rust terugtrekt. De hulpeloosheid en machteloosheid die we de laatste tijd sterker dan ooit voelen krijgt er nog een lintje bij.