Kort na de val van de Berlijnse muur kreeg ik de kans de grens met Oost Duitsland over te steken. Je draait eventjes je hoofd en je ziet dag en nacht.  Je staat pal in een grauwe omgeving. Alles spreekt van een verpletterende eentonigheid. Je vermoedt dat de mens daar nauwkeurig gezegd wordt binnen welke limieten aan uren, gedachten, houdingen, handelen hij moet leven. Misschien had niemand tekort. Misschien was er geen armoede. Misschien was alles voorzien. Ik weet het niet. Ik had – subjectief - de indruk dat niet enkel de vrijheid ontbrak, maar het leven zelf.  Toen ik op een bank wat uitrustte zei een vrouw naast me : ‘Nu de grens open is, zou ik graag mijn familie bezoeken’.

Thuis en Familie behoren al jaren tot de meest populaire televisieprogramma’s in Vlaanderen. Dat moet ons niet verbazen. Ons welbevinden hangt in grote mate af van goede relaties in onze intiemste kringen: gezin en familie. De gelukkigste momenten en meeste dramatische toestanden spelen zich dan ook voornamelijk daar af. Meer dan stof genoeg voor jarenlange soaps.

Wat Marcus ons vandaag laat zien is geen schoon kiekje van een happy family. Geen prentje van ouders, broers en zussen gezellig samen lachend voor de foto die straks via Instagram aan iedereen getoond wordt. In zijn verhaal klinkt een ondertoon van pijn en diep onbegrip mee.

Marcus toont ons vandaag geen schoon kiekje van een gelukkige familie.  In zijn verhaal klinkt een ondertoon van pijn en diep onbegrip mee. De verstandhouding met de familie van Jezus is helemaal zoek. De familie van Jezus was ook geschrokken van Jezus’ woorden en daden. Zij waren van mening dat Jezus zijn verstand had verloren. Zij konden het eenvoudigweg nog niet begrijpen. De reactie van de familie van Jezus moet je wel scherp onderscheiden van die van de Schriftgeleerden uit Jeruzalem.

Er wordt wel eens lachend gezegd dat als je aan een buitenstaander de structuur van de Belgische samenleving hebt uitgelegd en die persoon beweert het nu te begrijpen, dat je het dan wellicht verkeerd hebt uitgelegd. Hetzelfde kan je zeggen over de heilige Drievuldigheid. Ook al is het de grote synthese van ons geloof toch blijft het een mysterie. Ik kan me daarbij beroepen op een gezaghebbende stem die schreef:

“Ik kan niet meegaan met binnentrinitarische speculaties, zij het die (vanuit menselijke voorgegeven modellen) van Augustinus, van Bonaventura of Thomas, of die van Hegel, en hedendaagse theologen. Al bewonder ik daarbij hun trinitarische piëteit, die ik overigens deel, ik ben niettemin huiverig voor het vleugje menselijke onbescheidenheid wat betreft hun trinitarische speculaties. Dat is ook de reden waarom ik nooit een traktaat 'De Trinitate’ heb geschreven, al heb ik voor de rest alles wat er in de theologie ongeveer te behandelen valt, ergens wellicht wel in mijn reflecties betrokken.”
(Schillebeeckx E., Theologisch testament, Nelissen, Baarn, 1994, p.97)

“De deuren van de verblijfplaats van de leerlingen waren gesloten uit angst.’’

Het zijn niet alleen kleine kinderen die zich opsluiten in hun kamer. Ook de apostelen deden de deur op slot en sloten zichzelf op, alsof ze niemand wilden zien. We weten dat er noodzakelijke lockdowns zijn… maar er zijn ook al die momenten dat we ons in onszelf opsluiten. Niet louter als vlucht, maar om de realiteit niet onder ogen te zien, bij gebrek aan moed of kracht...

De Geest van Pinksteren komt alle sloten openbreken,
die we hebben aangebracht om onszelf te beschermen.
Door de uitstorting van de Geest slaat God een bres,
Hij biedt zichzelf aan, als een tong van vuur.
God heeft geen tussenpersoon meer nodig,
omdat zijn adem nu in ieder van ons woont!
God verheldert door zijn Geest ons diepste zijn,
zelfs onze schaduwzones en vergrendelde plekken.
Want de Geest is juist deze ademhaling,
deze wijsheid die ons diepste wezen inspireert,
zodat onze woorden niet leeg zijn !

In zijn Lied van de vijftigste dag plaatst Huub Oosterhuis Pinksteren midden in de mislukking. Misschien kan je het lied eerst beluisteren voor je verder leest: https://www.youtube.com/watch?v=jvrRDLRvznk. De tekst begint met de ontstellende aanblik van de gefolterde en vermoorde Jezus. De kapotgeslagen goedheid, de geliquideerde keuze voor gerechtigheid en liefde. Idealen geplunderd. Als je het meest dierbare in je leven ziet vallen, denk je, totaal ontredderd: dit is het einde van alles. Niets heeft nog zin.

« Quod omnes tangit ab omnibus  tractari et approbari debet ».

Dit is een beroemde zin onder advocaten en juristen! Laat het me u niet te moeilijk maken... en deze filosofische uitspraak vertalen! “Wat iedereen aangaat, moet door iedereen worden besproken en goedgekeurd”. Het is duidelijk dat dit een ideaal is dat zelden wordt bereikt ! Toch heeft deze uitspraak een belangrijke rol gespeeld in de evolutie van de democratie doorheen de geschiedenis...

Lieve mensen,

Bij het begin van mijn pastoor zijn te Genk in het jaar 2001 ging samen met de scouts groep van onze parochie op kamp in Italië. 
Op een dag had de leiding beslist een klein bergje te beklimmen op de plaats waar onze kampplaats was. Het was heel steil en iedereen mocht mee naar boven gaan. Jonge scouts gingen niet mee naar boven. Ik was de oudste van de groep en ik ben ook naar boven gegaan. Heel langzaam maar geleidelijk aan kwam ik dichterbij de top. Het laatste stukje was het steilste en het moeilijkste maar dankzij de hulp van de leiding die al boven was, kon ik ook de top bereiken.