Wat is het altijd weer een wonder om in oude teksten zaken te lezen die zo van toepassing zijn in onze tijd. Het is 2500 jaar geleden, net als nu, een turbulente tijd met oorlog en alle bijhorende onzekerheid. Mensen behandelen hun medemens steeds slechter. Het is ieder voor zich. Hele groepen mensen worden weggevoerd. Anderen komen terug. Het veroorzaakt vele spanningen. Zij die terugkomen, worden scheef bekeken. Dat hun ouders werden weggevoerd, was vast en zeker een straf voor wat ze misdeden. Er kan geen andere verklaring zijn en het leidt tot een soort spreekwoord:” Als de ouders onrijpe vruchten eten, krijgen de kinderen stompe tanden.”
De profeet Ezechiël reageert hier fel tegen. Hij laat daarbij God aan het woord: “ een zoon hoeft niet te boeten voor de zonden van zijn vader en een vader hoeft niet te boeten voor de zonden van zijn zoon.”

Zo zullen de laatsten de eersten en de eersten de laatsten zijn. Vandaag komen we samen in de symbolische schaduw van een vruchtbare wijngaard, waar een genadige landeigenaar ons diepgaande lessen geeft over Gods koninkrijk en Zijn grenzeloze genade. Maar telkens als ik over deze gelijkenis nadenk, merk ik dat ik me zorgen maak over de vermeende oneerlijkheid van de acties van de landeigenaar. Ik vermoed dat velen van jullie dit gevoel delen. Laten we ons, ondanks onze mogelijke teleurstelling, verdiepen in de symboliek van de "arbeiders in de wijngaard" en proberen doorheen de levendige beeldspraak de diepe belichaming van Gods grenzeloze vrijgevigheid te begrijpen.

Met een groepje kinderen zo tussen 10 en 12 jaar had ik een boeiend gesprek naar aanleiding van de parabel over de gulle eigenaar en de aangeworven dagloners. Mijn eerste vragen waren vrij onschuldig: ik vroeg hen of het rechtvaardig is dat de ene papa of mama meer verdient dan de andere? En als ze niet gaan werken omdat ze ziek zijn of depressief moeten ze dan ook hun loon ontvangen? De antwoorden waren nogal verschillend maar toch kon men ermee leven dat er verschillen zijn, want sommige jobs zijn zwaarder of soms gevaarlijker. Een meisje maakte de bedenking dat wel iedereen genoeg moet krijgen om te leven, een verrassend mooie gedachte op die leeftijd. Daarna stelde ik een dwingender vraag: stel dat je voor je mama een klusje hebt opgeknapt en ze je daarvoor een ijsje geeft, maar daar komt je broertje binnen van de voetbal en ook hij krijgt zomaar een ijsje: vind je dat rechtvaardig? Bijna iedereen vond het onrechtvaardig, want die broer had het niet verdiend. Toen moest ik hen confronteren met de parabel waarin wordt verteld dat aan het einde van de dag de eigenaar aan alle dagloners eenzelfde loon gaf. Dat dankzij die gulheid ook de gezinnen van wie het laatst was aangeworven konden overleven, vond men heel terecht, maar het gevoel bleef er. Helaas, niet alleen kinderen kijken en vergelijken, ook volwassenen doen zo. De parabel verwijst terecht naar die fantastische tekst in het boek Deuteronomium:

Buitenstaanders vinden ‘vergeven’ het meest wereldvreemde én meest typische kenmerk van christenen. Ervaren we dat zelf ook zo?

We beluisterden een gekende maar ook vreemde evangeliepassage: Petrus polst hoeveel keer hij moet vergeven. Hij stelt ‘zeven keer’ voor, maar Jezus corrigeert: 70x7. Mattheüs vertelt zijn joods publiek vervolgens een parabel over geldschulden in buitensporige proporties.

Petrus doet niet zomaar een voorstel, in de Hebreeuwse bijbel die zijn toehoorders goed kennen is 7 een belangrijk getal. Mogelijk borduurt de evangelist daarop verder:

- Op de 7de dag  van de scheppingsweek rust JHWH. Israël moet die sabbat onderhouden.

- Elk 7de jaar is sabbatjaar. Dan moet men o.a. de grond laten rusten.

- Na 7 keer sabbatjaar, 7x7 - 49 jaar dus- komt een jubeljaar met schuldkwijtschelding.

- Jezus verscherpt dit Thora-gegeven: niet 7, niet 7x7 maar 70x7…

De broederlijke vermaning

Wij wisten het al: Jezus was een goede psycholoog, een mensenkenner.
Hij kende de menselijke beperkingen.
“Als je broeder of zuster je iets misdaan heeft …” ja, ook zulke dingen voorzag Hij.
Hij was realist genoeg om te voorzien dat zelf in de meest hechte gemeenschap problemen kunnen rijzen.  Daarom schetst Hij een draaiboek,  een methodiek te gebruiken bij een conflict.  Als je het goed bekijkt,  ga je vaststellen dat de aanpak geldt voor alle gemeenschappen: zowel in familieverband als op het werk, in een vereniging, in de kerk.
“Als je broeder je iets misdaan heeft …” Ja, wat dan ?

Lees meer...

Jezus’ optreden in Galilea trekt de aandacht. Langzaam maar zeker groeit het conflict met joodse gezagdragers… Mattheüs laat die helemaal uit Jeruzalem komen om Jezus op de proef te stellen.

Wie is die rondtrekkende prediker en wonderdoener? Petrus noemt hem de Messias, zoon van de levende God. Jezus repliceert daarop met de belofte zijn kerk op hem -de steenrots- te bouwen en hem de sleutels van het koninkrijk der hemelen te geven. Gelijk verbiedt Jezus de leerlingen iemand over dat Messias-schap te vertellen.

Vanaf toen – zo begint de evangelie-perikoop vandaag-…maakt Jezus zijn leerlingen duidelijk dat hij naar Jeruzalem moet, het machtscentrum van zijn dagen, om er te lijden, te sterven en uit de dood op te staan.

We horen iedere week een evangelieverhaal. Meestal zijn we ons weinig bewust dat elke evangelist verhalen neerschreef ten gebruike van zijn eigen christelijke gemeenschap. Opdat ze – zoals ook hier iedere zondag gebeurt – voorgelezen zouden worden in de zondagse eucharistie, tijdens de woorddienst van de wekelijkse mis. Met hun verhalen wilden de evangelisten enthousiast en gelovig vertellen over Jezus. 0ver wie hij was. Over wat hij gezegd en gedaan had. Over wat er uiteindelijk met hem gebeurd was. Vandaag gaat het evangelie precies over die vraag: wie is die Jezus toch?