Ben je ooit al eens zo diep onder de indruk geraakt van iemands levenswijze, dat je eigen leven een andere wending kreeg?  Weet je nog de vreugde én de ongerustheid die deze verandering met zich meebracht?   Herken je deze ervaring ? 

Toekomst voor de synodale weg ?

Hoe moet het verder met de kerkgemeenschap? We voelen meer dan ooit dat we voor een scheiding der wegen staan. De breuk met de nieuwe, jongere generaties is compleet. Dat roept allerlei vragen op. Is het wijs vast te houden, ondanks alles, aan de traditie of kunnen we beter radicaal nieuwe wegen uitproberen? De adventstijd daagt uit tot grondige reflectie. Hoe kunnen we ons instellen op de toekomst? Op wat komende is. Maar wat is komende?

Die eerste lezing is van de hand van de heer Baruch. U hebt waarschijnlijk nog nooit van deze mens gehoord. Hij schrijft ergens in de tweede eeuw vC. Het is de tijd dat de Griekse cultuur overheersend geworden is in heel het Middellandse zeegebied. Met haar nieuwe ideeën en gebruiken dreigt zij de joodse traditie onder de voet te lopen. De tekst van de heer Baruch wil tegengas geven. En geef toe: het is een optimistische tekst.

Toen Lucas deze tekst over een naderende catastrofe neerschreef, was Jeruzalem reeds verwoest, waren duizenden Joden meegevoerd in de triomftocht in Rome en waren nog eens duizenden opstandelingen vermoord. Jeruzalem was een woestenij geworden, het land was zijn oriëntatie verloren en ook de eerste vervolgingen van christenen voltrokken zich. Om de tragiek van het gebeuren nog te versterken beschrijft Lucas hoe ook de natuurelementen en heel de hemelse orde in verwarring zijn. Iedere christen herkende zichzelf en zijn situatie in deze beschrijving. Het is nauwelijks te geloven, maar net in die situatie plaatst hij een oproep van hoop. Richt uw hoofden omhoog, want uw verlossing komt nabij. Hoe kunnen belofte en wanhoop, chaos en perspectief tezamen gaan? En wat leert ons dat voor de Advent die vandaag begint?

Lieve mensen,
Vandaag is het Nieuwjaar. We beginnen een nieuw liturgisch jaar. De volgende maanden horen we vooral woorden uit het Lucas – evangelie. Het evangelie klinkt brandend actueel. Wat toen is beschreven gebeurt ook vandaag. Angstaanjagend is het. Tekenen aan zon, maan en sterren, volkeren verkeren in angst, radeloos door het gebulder van de onstuimige zee.
wanorde tussen culturen,oorlog, corruptie en terrorisme Strijd tussen godsdiensten. Ook in de kerkopvattingen onrust enz...

Beste zusters en broeders,

Op de laatste zondag van het liturgische jaar – deze zondag – viert de Kerk steevast het hoogfeest van ‘Christus, Koning van het Heelal’, meestal kortweg ‘Christus-Koning’ genoemd. De aandachtige toehoorder zal in het Evangelie van vandaag echter weinig reden tot feesten bespeuren. Deze Evangeliepassage voert ons immers terug naar de Goede Week, naar het proces van Jezus en meer bepaald naar zijn ondervraging door Pontius Pilatus, de Romeinse landvoogd in Judea. Het kruisverhoor toont Pilatus als een vermoeide, schijnbaar weinig geïnteresseerde man.

Het is een traditie geworden het liturgisch jaar af te sluiten met het feest van Christus Koning. Een waardige afsluiter, zo lijkt het. Toch roept het feest dubbele gevoelens op. Velen onder ons herinneren zich de tijd dat het feest nog werd gevierd, en plein public, ondersteund door tal van christelijke organisaties. Met optochten, militaire escortes, vlaggen, tromgeroffel en trompetgeschal. De aanwezigheid van het christelijk geloof was een vast maatschappelijk gegeven. Het was niet alleen uitdrukking van geloof. Het was ook een publiek statement. Wellicht vooral dat laatste.

Op de voorlaatste zondag van het liturgisch jaar beluisteren we teksten over de zogenaamd ‘laatste dingen’. In het Eerste en Tweede Testament vinden we meerdere dergelijke apocalyptische teksten.  Het Griekse woord apokálypsis betekent onthulling of openbaring. Op het eerste gehoor lijkt wàt onthuld wordt duister en onheilspellend.

Er gaat ook een zekere fascinatie uit van de apocalyptische beeldtaal. Onze verbeelding wordt gevoed door sculpturen, schilderijen en films (zoals ‘Apocalyps now’ van Francis Coppola), waarin een hele wereld ten onder gaat. Actueler non-fictie beeldmateriaal (gewelddadige conflicten, natuurrampen, …) overtreft deze verbeelding ruimschoots.